Morgunn - 01.12.1967, Qupperneq 48

126
MORGUNN
„Já,“ svaraði ég. „Þér eruð með eiturglas í vasanum. Það
væri bezt fyrir yður að fá mér það umyrðalaust."
Hann snerist illa við og sagði: „Eitur? Ég hef ekkert
eitur.“
„Jú, þér hafið það víst. Og ætlið ekki að nota það í góðum
tilgangi. Fáið mér það.“ Og ég rétti fram höndina til þess að
taka við glasinu.
Hann leit hvasst á mig góða stund. Svo var eins og hon-
um félli allur ketill í eld og hann sagði:
„Úr því þér vitið um eiturglasið, er þá ekki bezt, að þér
fáið rakhnífinn líka?“
Og hann rétti mér hvorutveggja.
„Segið mér nú allt eins og er,“ sagði ég. Hann yppti öxlum
kæruleysislega og sagði:
„Það er þessi gamla saga,“ sagði hann svo. „Ekkert að
gera. Engir peningar. Engin von. Engin ráð. Það var skárra
á meðan konan lifði. Auðveldara fyrir tvo að bera byrðarn-
ar. En þegar hún dó, var allur kjarkur minn þrotinn. Ég
hafði ekki einu sinni kjark til að fyrirfara mér. Það er ekki
eins auðvelt og maður heldur. Fyrst ætlaði ég að nota rak-
hnífinn. Svo komst ég yfir glasið að tarna. Það var þó að
minnsta kosti þokkalegri aðferð.“
Hann þagnaði um stund, en hélt svo áfram:
„1 kvöld sat ég á bekk hérna úti í einum garðinum. Ég
var þá ákveðinn í að súpa á glasinu. Mig vantaði bara herzlu-
muninn. Þá kemur dagblað fjúkandi og þvælist um fótinn á
mér. Ég tek það upp. Þar stóð með feitu letri þessi fyrir-
sögn: Þér getið talað við látna ástvini yðar. Þar var manni
vísað á að fara hingað. Aðgangur var ókeypis. Svo mér datt
í hug að fara inn. Það var þó hlýrra þar en úti. Og betra að
bíða með hitt, þangað til dimmt væri orðið. Og ef ég gæti
talað þarna við konuna mína sálugu, þá gæti hún sagt mér,
hvort henni liði betur þarna fyrir handan en mér hér. Svona
hugsaði ég og fór inn. Þetta er dagsatt, og ég get ekki sann-
ara orð talað.“
Við efuðumst ekki um, að hann segði satt. Og Swaffer,