Morgunn - 01.12.1967, Page 59

MORGUNN
137
unni gegnt dyrum, sá hann tvívegis baðstofuhurðina opnast,
án þess, að þar væri nokkur maður á ferð, enda gerðist þetta
um hánótt. Stundum heyrði hann og greinilega kallað á sig
með nafni, án þess að nokkur væri þar nærstaddur. Ekki gaf
hann þessu mikinn gaum, né heldur varð hann var við að
það boðaði neitt sérstakt. Tók hann og á þessu lítið mark,
og margt var af því tagi, er gleymdist jafnóðum, og var því
ekki á neinn hátt rannsakað.
Ein dulheyrn hans á þessum vetri varð honum þó sérstak-
lega minnisstæð, enda virtist hún benda til atburðar, sem
þá var í þann veginn að gerast á öðru heimili í sveitinni. Frá
þessu segir hann á þessa leið:
„Þennan vetur átti ég nokkrar kindur og einn hrút. Fékk
ég að láni tvo fjárhúskofa neðan við túnið á Hólum, fremur
litla. Um hestinn bjó ég fremst í öðrum kofanum og fyrir
garðahöfði, en hafði fáeinar kindur innan til í báðum krón-
um og grindur um þverar krær á milli þeirra og hestsins.
Klárinn minn gekk úti í högum fyrri hluta vetrarins, en
Tómas bóndi hafði hest á járnum heima á bænum. Hýsti ég
hann þarna í kofanum, unz ég þyrfti að taka minn hest
á gjöf.
Það mun hafa verið 12. nóvember 1910, og ég var nýbú-
inn að hýsa féð, og var að gefa bæði því og hestinum. Logn-
hríð hafði verið um daginn og talsvert föl á jörð. Að þessu
búnu settist ég á garðabandið, skammt frá garðahöfðinu.
Heyri ég þá, að gengið er rétt fyrir utan kofadyrnar og hélt,
að einhver heimamaður væri að koma. Hesturinn varð var
við þetta líka, hætti snögglega að éta og horfði fram að dyr-
unum. Ekki opnar komumaður hurðina, heldur heyri ég
hann ganga norður fyrir húsið, síðan upp á þekjuna, en þar
var ofurlítil gluggabora eða strompur. Mér flaug snöggvast
í hug, að þetta kynni að vera hundur, en þótti hann nokkuð
þungstígur. Enn heyri ég, að gengið er niður af þekjunni og
að hurðinni, eins og gesturinn eigi erindi inn í kofann. Beið
ég þá ekki boðanna, tók lugtina, en á henni logaði ljós, og
gekk út. En þá brá svo við, að þar sást enginn maður, né