Morgunn - 01.06.1970, Side 19

MORGUNN
13
æðstu verðmæti lífsins. Guð almáttugur gefur alla hluti börn-
um sinum, og slikt hið sama gera þeir sem höfðingjar eru í
lund. Sælla er að gefa en þiggja, sagði meistarinn. Það er í
tízku að heimta alla hluti af þjóðfélaginu og í samhljómi við
sjónarmið síngirninnar. Frá sjónarmiði eilífðarinnar varðar
])að meira hve mikið vér getum gefið öðrum, heldur en hitt,
live mikið vér getum haft út úr þeim.
Glapsýnir menn telja, að þessi kenning sé ekki annað en
brella presta til að sætta menn við fátækleg kjör. En í megin-
atriðum hlýtur þessi kenning að vera rétt, svo framarlega sem
vér trúum á ódauðleikann. Enginn flytur aurana sína með
sér yfir í eilífðina. En það kynni að vera, að vér söknuðum
þeirra þar, eftir að gildi þeirra er að engu orðið. Þar getur
ágirndin, öfundin og valdafýsnin, sem brann í sál þeirra í
jarðlífinu, orðið örðugur þröskuldur. Aftur á móti mundi
gjafmildi, hjálpfýsi og miskunnarlund ekki verða neinum að
hai'mi þar fremur en hér, þvi að gleði himnanna er fólgin
í kærleikanum. Þetta kallaði Kristur að safna sér fjársjóðum
á liimni.
A fle/ði’ngar illverkanna.
Ef vér vissum það fyrir utan allan efa, að sálin lifir fram
yfir likamsdauðann, og ég hygg að ekki liði á löngu þangað
til þetta verður almennt viðurkennd vísindi, þá ætla ég að
viðhorfið til allra þessara hluta hreytist. Þá munu menn sjá,
að ekki er unnt að komast fram hjá afleiðingum illverka sinna
með dauðanum, heldur munu þau draga á eftir sér langan
slóða óralangt inn í framtíðina. Þekking á þessu sviði eins og
öðrum mundi hafa geysileg áhrif í siðgæðisátt. Þá kemur það
skýrt i Ijós, að verðmætin eru önnur en flestir halda nú. Raun-
veruleg verðmæti eru aðeins til í heimi andans. Kristur henti
á þetta fyrir ævalöngu: „Safnið yður ekki fjársjóðum á jörðu,
þar sem mölur og ryð eyðir og þjófar brjótast inn og stela, þvi
að þar sem fjársjóður þinn er, þar mun hjarta þitt vera.“ Hann
átti við það, að hin jarðnesku auðæfi entust okkur skamma