Morgunn - 01.12.1973, Blaðsíða 25

UPPHAF KOLLUNAR MINNAR
103
yfir vötnunum“, sá „eldur“, sem bar Elías til himins, sá „eld-
ur“, sem Jesús „mnmyndaðist“ í á fjallinu, sá „eldur“, sem
birtist yfir höfðum postulanna, og seinna breytti Sál í Pál á
leiðinni til Damaskus, sá „eldur“, sem allar aldir hefur verið
„Alfa“ og „Omega“ í sérhverju formi æðstu sköpunar, birting-
ar eða opinberunar, logaði hér fyrir mínum eigin augum,
brann í mínu eigin brjósti, minu eigin hjarta, umlukti alla
verund mína. Mér fannst ég baðast i eldhafi kærleikans. Ég
var við upphafið, við sjálfa uppsprettu a'lls þess, sem skapar
umhyggju föður og móður fyrir afkvæminu, skapar gagn-
kvæman unað í ástaleik ungra elskenda. Ég sá þann kraft, sem
lætur höndina undirrita náðun, létta af þrælkun, vemda lítil-
magnann, litla dýrið jafnt sem veikburða gamalmennið. Ég leit
það sólskin, sem brætt getur ísirrn og fjarlægt kuldann úr
hverri sál, breytt ófrjóinn eyðimörkum vonleysis og bölsýni í
frjósamar, sólríkar ekrur, vermt hjartað, örvað vitsmunina til
dáða og jafnframt fengið einstaklinginn til að fyrirgefa órétt-
inn, elska óvinina og skilja glæpamanninn. Mér var sem ég
hvíldi við brjóst almáttugs Guðs. Ég dvaldi í uppsprettu alkær-
leikans, sá hina guðdómlegu fullkomnun, svo að ég var eitt
með Veginum, Sannleikanum og Lífinu, eitt með föðurnum
mikla. —
XVIII
AfleíSingar gullnu eldskírnarinnar.
Jarðneskur líkami dýraríkisins er ekki ennþá fær um að
bera svo stórfenglegt magn af Guðs eigin æðstu vizku og ég
varð því fljótlega að rjúfa sambandið við þessa guðdómlegu
sýn. En jafnvel þótt hin yfirjarðneska skynjun hlyti að hverfa,
kom ég þó aldrei framar að öllu leyti aftur til efnisheimsins.
Það hafði gerzt á mér breyting. Ég var fæddur inn í nýjan
heim; vitund mín var vöknuð í nýjirm líkama. Og frá því and-
artaki var sá heimur, sem liggur handan allra jarðneskra fyrir-
bæra, staðfastlega bundinn dagvitund minni. Hið gullna ljós
hafði veitt mér vissu um ódauðleikann og hæfileika til að sjá,