Morgunn - 01.12.1973, Blaðsíða 65

í STUTTU MÁLI
143
hann neitaði þvi. Ég stóð nú samt í dyrunum þar til söngurinn
dó út, en hann dvínaði smátt og smátt.
Ekkert útvarp áttum við þá og ekkert hljóðfæri var til á
heimilinu; en það finnst mér æ síðan að enga jólagjöf hafi ég
eignazt betri um ævina en þennan yndislega söng.
Herdís Jónsdóttir, Hveragerði.
GESTURINN
Síðasta vorið sem pabbi lifði, var hann að laga girðingu
kringum túnið, og ég fékk að sniglast með honum um kvöldið i
logni og góðu veðri, en mamma var heima i bæ að svæfa börn-
in, sem öll voru yngri en ég. Ég fylgdi pabba eftir og var með
nagla, sem hann lét í svuntuna mína svo hann væri fljótari að
ná í hvern nagla. Allt í einu tek ég eftir konu og karlmanni
sem koma á móts við okkur fyrir sunnan túnið; þau ganga
hægt, og konan heldur á hvítum böggli, en maðurinn ber poka
um öxl. Þegar þetta fólk á skammt eftir til okkar, segi ég við
pabba, hvort ég eigi ekki að hlaupa inn og segja mömmu að
það séu að koma gestir. Pabbi lítur upp og segir: „Hvar eru
þeir?“ Ég bendi honum á hvar þau séu. Hann horfir í átt til
þeirra litla stund, hlær við og segir: „Setztu hér á þúfuna hjá
mér og segðu mér hvert þau fara“. Ég fylgist nú með ferðum
þeirra. Rétt fyrir neðan okkur í túninu var hesthúskofi og stóð
hann sér langt frá öðrum húsum). Nú sé ég, að þau fara inn í
kofann og segi pabba það. Hann stóð strax upp og segir mér
að koma með sér að kofanum, en er við komum þangað, var
þar enginn, en ómögulegt að þau hefðu komizt óséð frá kofan-
um, enda enginn tími til þess.
IJerdís Jónsdóttir, Hveragerði.