Kylfingur - 01.07.1937, Blaðsíða 4

2
KYLFINGUR
ert eða lítið hugsar um nauðsynlega útihreyfingu. Þessu
fólki mundi líða a,lt öðru vísi — og betur — ef það vildi
sinna nýjustu útiíþróttinni heima, golfleiknum. Iþróttinni,
sem mest mun breiðast út meðal menningarþjóðanna næstu
árin. íþróttinni, sem menn, er kynzt hafa henni, verða
aldrei leiðir á og iðka nú til elliára.
En margir eru sinnulausir um slíkt. Enda vantar ekki
athugasemdirnar, sem menn gera sér að svæfli.
Tökum nokkur dæmi:
Er það ekki hlægilegt, að láta fullorðið fólk vera að slá
knött? Sjálfsagt má gera þetta að hlátursefni. Menn
hlægja að öðrum — sjaldan að sjálfum sér — fyrir margt.
Eg þekki engan golfleikara, sem er spéhræddur vegna
leiksins. Hann getur rólega hugsað, að sá hlær bezt, sem
hlær síðast.
Það er dýr íþrótt og þess vegna ekki nógu alþýðleg,
segja ýmsir. Hvað mun dýrast þegar öllu er á botninn
hvolft, að halda sér hraustum og starfshæfum með golf-
leik eða eyða fé'> í lækni og meðöl, vera oft „illa upplagð-
ur“ til verka og vera svo og svo marga daga ársins frá
vinnu vegna sléns eða lasleika?
Eg vil ekki vera ósanngjarn; það kostar sennilega 100
—200 kr., ef til vill meira, árlega að iðka. golf. Og mörg-
um finnst eðlilega að þeir ráði ekki við þann kostnað.
Suma, sem slíkt hugsa,. væri þó freistandi að spyrja, hvort
þeir vildu ekki gera upp ársreikninginn fyrir kaffibolla
á veitingastað, áfengisflöskur og fleira, og hvort sá út-
gjaldapóstur sé ekki nokkuð hærri en 100—200 krónur
árlega.
Og ef eg hefði fólk í skrifstofuvinnu í Reykjavík, held
eg að ábatinn yrði áreiðanlega mín megin, ef eg greiddi
því 100—200 kr. hærra kaup á ái’i, með því skilyrði, að
það iðkaði golf. Það yrði starfshæfara hvern vinnudag og
veikindadagarnir á árinu færri.
Hve margt mætti ekki nefna, sem hefir verið dýrt í
byrjun og síðan orðið almenningsnauðsyn? Eg gæti nefnt
ótal dæmi; skal aðeins1 nefna eitt.
Við þekkjum öll söguna frá bernskuárum bílanna í