Kylfingur - 01.12.1937, Blaðsíða 14

48
KYLFINGUR
inn í þéttan skóg, sem lykur um allt þorpið. Hinn fangahóp-
urinn rekur upp ámátleg vein, bregður vopnunum á loft og
hendist á eftir knettinum allt hvað af tekur.
En til hvers eru þessir fangahópar, munu menn spyrja.
Nú skal ég útskýra það. Brautirnar eru vaxnar afar ein-
kennilegu grasi, — ég man ekki hvað það er kallað, en það
fer um mig, þegar ég hugsa um það, hvernig það er lagað.
Það er langt, afar langt og skríður eftir jörðinni, og er ágæt-
ur felustaður fyrir golfbolta, en eðli þeirra er að reyna að
fela sig fyrir eigandanum.
Þegar bolti fellur inn í þessa djöfulsins grasbendu, veit-
ir fangahópurinn því athygli, hvar hann muni leynast, og
nú fara þeir að höggva í sundur flækjurnar með vopnum
sínum, þangað til boltinn er fundinn. Því næst skera þeir
grasið í kring, á að gizka þrjú fet í þvermál, til þess að hvíti
maðurinn geti skotið næsta skoti. Svo þétt er grasflækjan
samt sem áður, að fangarnir verða að neita allra krafta
sinna, áður en nokkuð viðlit er að skjóta, þó að ekki væri
nema nokkra yards. Yfirhöfuð er hvergi hægt að ná nokk-
urri skotnákvæmni nema á flötunum, sem hér eru brúnar.
Og svo heldur leikurinn áfram, skot, æðisgenginn elt-