Barnablaðið - 01.05.1954, Blaðsíða 2

Englavarðveizla.
Hinn stóri laui'skáli var lallega
skreyttur, og þar stóð vel tilreitt
kaffiborð.
Það var nefnilega afmælisdagur
Péturs frænda. Margir ættingjar
lians voru komnir til að óska hon-
um til hamingju á fimmtugasta af-
mælisdaginn. Börnin voru við
annan borðendann og fengu nóg af
kökum og öðru góðu. Fyrst virtust
börnin ekkert taka eftir því, sem
fullorðna fólkið talaði, en 11 jótlega
fóru þau að lilusta með eftirtekt.
Það var nefnilega verið að tala um
„Englavernd barnanna“ og um það
vildu þau fá að Jteyra tneira. Mörg
þeirra kunnu þessi orð tu kvöld-
bæninni: „Þinn engill varðveiti
mig, eins og hann hefur varðeitt
hvert fótmdl mitt i dag.“
Þetta var orðið þeim að vana, að
biðja þannig, án þess að íhuga það
nánar, eða ltvað það þýddi. Nú
heyrðu þau að hinir fullorðnu
þekktu til þess, að börn eru varð-
veitt í lífshættu frá dauða og einnig
frá slysum. Sören frændi sagðist
muna það vel, að þegar hann var
tíu ára, þá eignaðist hann lásboga,
og fylgdu honum nokkrar örfar,
en í annan endan festi ég lítinn
nagla. Nú fór ég að revna bogann,
ug skaut t mark í garðinum, en
rétt í því að ég skaut. hljóp eldrí
systir mín fyrir og örin stefndi
beint á hana. Eg varð sem latnaðui
af hræðslu, og ég hrópaði í hjarta
tnínu til Jesú um lijálp. Örin
kom í öklabeinið og særði hana að-
eins skinnrispu. Systir mín sagði
mjög rólega:
— Við megum Jtakka Jesú að það
var ekki meira, og Jjví var ég ai
itjarta samþykkur. Síðan fór luút
inn og Jtvoði sárið og hreinsaði það.
Börnin hiustuðu með eltirtekt.
hvað þau fengju að heyra meira. Þá
sagði Pétur frændi frá eftirfarandi
frásögn. Þegar frændi ntinn var
drengur í skóla, fékk hann liögg á
augað og meiddist mikið, en
hélt hann sjóninni, en örið sásr
alltaf á auganu.
Það kom fyrir mig þegar ég var 13
ára, en ég var á leið heim til mín
kvöld nokkurt í niðamyrkri og
niiklum stormi, að allt í einu kom
Jtaksteinn fjúkandi og kom niðut
rétt við hlið mína og mölbrotnaði.
Aðrir sögðu frá varðveizlu Drott-
ins á börnum, er duttu út um
glugga fleiri mannliæðir frá jörðu
og sakaði ekki. Þannig hafði verið
hægt að halda áfram lengi, en ein-
Itver stakk upp á því að syngja
nokkra sálma, lofgerðar og þakkar-
sálma til Drottins. Það var áreið-
anlega rétt að enda þessa stund á
Jrtann hátt. Hefur þú reynt Guðs
undursamlegu varðveizlu og björg-
un og þakkað Honurn?
Þýtt. — St. Ásgrimsson.
18 BARNABLAÐIf)