Barnablaðið - 01.05.1954, Blaðsíða 9

Nokkra stund virti læknirinn hann
fyrir sér og sagði því næst:
— Já, ef til vill hefur þú rétt
fyrir þér, þegar þú segir, að Guð
hafi sent þig. Litla stúlkan mundi
ekki lifa af þennan dag ef hún
fengi ekki nýja húð á sárið. En
við verðurn að fá sanrþykki for-
eldra þinna til þess. En þá sagði
Willy :
— Mamma mín er dáin og faðir
minn er í fangelsi svo að ég er al-
veg einmana. Þér, lierra læknir,
getið tekið stutta fótinn minn, ég
lief hvort sem er engin not af lion-
um. Takið þér bara liúðina. Ég
þarfnast ekki borgunar fyrir liana,
ég ætla að gefa litlu stúlkunni
hana.
Þessi frétt flaug samstundis urn
allt sjúkrahúsið og meðan á að-
gerðinni stóð, gengu allir hljóð-
lega í námunda við skurðstofuna,
því að þar inni lágu litla stúlkan
og Willy Ro. Að tveimur tímum
liðnum kom læknirinn út, þurrk-
aði svitann af enni sér og hallaði
höfði sínu upp að veggnum. Hjúkr-
unarkona kom til hans og sagði:
— Lifir litla stúlkan þetta af?“
— Já, svaraði læknirinn, hiin
lifir. Uppskurðinum er lokið.
— En hvers vegna grátið þér þá?
spurði hjúkrunarkonan. Læknir-
inn svaraði:
— Ég græt vegna þess að Willy
Ro er dáinn. Hann vaknaði aldrei
af svæfingunni. Iátli, hugrakki
drengurinn horfði inn í augu mín.
áður en hann sofnaði og sagði:
— Takið þér aðeins nógu mikið,
svo að hún verði vel frísk, og um
leið brosti hann.
Borgarráðið íeisti marmara-
minnisvarða yfir hann og á fótstall-
inn eru þessi orð rituð:
„Til minningar u?n Willy litla
ROj sem gaf lif sitt til pess að annar
fengi að halda lífi.
í þessari frásögu er dregin upp
fyrir okkur mynd af kærleikanum,
sem birtist hér í sinni fegurstu
rnynd, fórninni. Þessi drengur gaf
líf sitt fyrir einn, en Jesús gekk í
dauðann fyrir allt hið deyjandi
mannkyn. Hugsið vkkur, hvílík
fórn! Æskufólk, höfum við gefið
okkur heilshugar Guði? Erum
við fús, ef Guð krefðist þess, að
leggja lífið í sölurnar fyrir hans
málefni? Höfum við djörfung,
þegar við sjáum halla undan fæti
fyrir náunganum og brunalúður
sálarinnar blæs á hann, og við sjá-
um eyðilegginguna fram undan?
Erum við þá fús að rétta frarn
hjálpandi hönd og vera Guðs
möguleiki til hans, Guðs hjálpandi
lilekkur í björgunarkeðjunni til
frelsunar og endurlausnar, jafnvel
þó að það þyrfti að kosta okkur
lífið? Mætti Drottinn hjálpa okkur
að í orði og verki að lifa eins og
sæmir kristnum mönnum.
„Af því þekkjum vér kærleik-
ann, að hann lét lífið fyrir oss, svo
eigum vér og að láta lifið fvrir
bræðurna." (1. Jóh. 3,16).
Dan Gyllroth.
HARNABLAÐIR 25