Barnablaðið - 01.05.1954, Blaðsíða 15

í þennan lieim, J>;i scigðu tou-lcliai
lians:
— Við verðum að gefa lionum
eiuhvert nafn, sem hrindir hinum
illn öndum frá honum. Við viljum
ekki láta J>á gera lionum skað'a.
hess vegna verða þeir að halda, að
hann sé til einskis góðs nýtur. Við
skulum nefna liann Aulabárð.
hetta var orsökin fyrir J>ví, acð'
hann lékk þetta nafn. F.n J>etta
gerðist aucðvitað áður en foreldrar
iians voru orðin kristin. En nti var
Aulabárður orðinn kristinn. Þenn-
an dag konr hann ekki heim úr
skólanum. Mamma hans fór oft til
dyra og horfði niður eftir götunni,
en liún gat ekki komið auga á
drenginn sinn. Hún spurði ná-
gTannana en enginn vissi neitt.
Aumingja móðirin var mjög
sorgbitin. Hvað átti hún að gera?
Hún beið til kvölds, en J>egar
Aulabárður kom ekki, bað hún
kallara bæjarins að ganga um bæ-
inn og tilkynna, að drengur væri
týndur og spyrjast fyrir hvorr
nokkur \issi hvar hann væri. Kall-
arinn gerði skyldu sína, en enginn
vissi neitt.
Allt í einu var barið að dyrum
hjá trúboðanum, og er hann fór til
dyra, stóð móðirin grátandi þar. —
Vingjarnlega bauð hann henni inn
og hlýddi á sögu hennar. Síðan
báðu þatt sarnan til Guðs, að hann
verndaði litla drenginn og leiddi
hann heinr aftur.
Daginn eftir fór trúboðinn til
foreldranna og spurðist fyrir um
drenginn. En engar fregnir liöfðu
borizt, svo að J>au báðu aftur til
Guðs.
— 1 Changhai er gefið út kiistt
legt dagblað, sagði trúboðinn á
eftir. Flestir kristnii menn í Kína
lesa Jretta blað. Við sknlum setja
auglýsingu í blaðið.
Allan þennan tíma, var þessi
litli. sannkristni drengur langt í
burtu frá heimili sínu. Daginn.
J>egar hann hvarf, halði hann lagt
af stað heimleiðis frá skólanum
eins og venjulega. Allt í einu komtt
tveir menn á móti honum og tc>ku
Iiann fastan og bundu hann. Síð-
an fóru þeir með hann, ásamt mörg-
um öðrunr drengjum, um borð í
fljótaskip. Þessir menn höfðu kom-
ið Jrangað til J>ess að ræna drengj-
um, og fara með þá í aðra lands-
hluta og selja }>á til hjóna, sem
vildu eignast sonn.
Skipið fór niðureftir ltinu mikla
Jangtseíljóti til Suður-Kína, til
Shanghai. Þar voru drengirnit
seldir dýru verði. Þar var Aula-
bárður seldttr fyrir mikla peninga
og kom á fallegt og ríkmannlegt
heimili. Allir voru honum góðir
J>ar, en þó var þetta ekki heitnilið
hans. Oft hugsaði hann til mömmu
sinnar og bernskuheimilisins.
Þjónustustúlkan, setn bar fram
matinn við máltíðirnar, tók eftir
]>ví, að litli drengurinn beygði
ltöfuðið og bað borðbæn.
— Hvers vegna gerir þú þetta?
spurði hún.
KARNABLAÐIÐ 31