Barnablaðið - 01.02.1955, Blaðsíða 4

miklum áhuga. Er hann var búinn
að fægja eitt stykkið, athugaði
hann það vandlega, til þess að vita,
hvort það væri nógu vel gert. Kom
honum í hug, hvort verkið væri svo
hreinlega gert, að mömmu sinni
hefði líkað það.
Þegar lokunartíminn var kom-
inn, þá kom maðurinn niður, sem
uphaflega hafði sent Ríkarð litla
á vinnustaðinn. Hann kom nú til
að líta eftir verkinu.
— Hvernig gengur það? spurði
hann.
— Þarna er drengurinn loksins-
kominn, sem okkur hefur vantað,
sagði verkstjórinn, og benti á Rík-
arð. Hann er framúrskarandi vand-
virkur og samvizkusamur. Það
leynir sér ekki heldur, að hann er
vel uppalinn, ötull og vanur að
vinna.
— Það er einmitt það, sem mér
líkar að heyra. Þegar við auglýsum
eftir sendisveini, tökum við auð-
vitað ekki hvern, sem er í þá stöðu.
Vissi mamma þín, að þú fórst hing-
að til að vinna?
— Nei, mig langaði að koma
að óvörum og gleðja hana með
kaupi mínu.
— Jæja, þá skaltu taka með þér
heim fyrstu daglaun þín og segja
mömmu þinni, að þú hafir fengið
fasta stöðu hér. Um leið skaltu taka
um háls hennar og þakka henni
fyrir þetta góða uppeldi, sem hún
hefur veitt þér. Ef fleiri drengir
væru svona nákvæmir, þá mundi
fleirum heppnast vel í lífinu.
Allir geta skilið, hve móðir og
sonur voru glöð, þegar Ríkarður
litli kom heim um kvöldið, með
fyrstu daglaun sín. Um leið og
hann lagði arma sína utan um háls
mömmu sinnar, sagði hann: —
— Mamma, ég fékk atvinnuna
vegna þess, að ég hafði það stöðugt
í huga að gera verkið svo vel, að
þér mundi líka það, ef þú hefðir
séð það. Ég gleymdi því alveg, að
ég var að vinna til þess að komast
að sem fastur sendisveinn við verzl-
unarfyrirtækið.
Elkln og seíið.
Eik, sem stormurinn hafði rifið
upp með rótum, rak fyrir straumi
fljóts nokkurs. — Bakkar fljótsins
voru alþaktir sefi. Eikin varð alveg
forviða, þegar hún sá, að svo veik-
ir og máttlausir aumingjar, sem
sefstráin voru, stóðu nú þarna
ómeidd eftir fárviðrið, þar sem
hún, svo voldug og sterk, hafði ver-
ið brotin af rót sinni.
„Furðaðu þig ekkert á því,“
sögðu sefstráin, „þú féllst um koll
af því að þú hélzt að þú værir orð-
in svo sterk og máttug, að þú þyrft-
ir ekki að beygja þig. En við aftur
á móti vissum, hvað við vorum
veik og reyndum þess vegna ekki
að stríða gegn storminum, en
beygðum okkur fyrir lionum.“
„Guð stendur gegn dramlátum,
en auðmjúkum veitir hann náð.“
4 BARNABLAÐIÐ