Barnablaðið - 01.02.1955, Blaðsíða 6

EN HVAÐ GAT OLI?
Nokkrir litlir drengir stóðu út á
hlaði á heimili eins þeirra. Sá,
sem átti þar heima, hét Jón, og var
sjö ára gamall. Hinir voru allir
yngri. Óli var yngstur þeirra. Hann
var öðru vísi en hinir, og eflaust
vegna þess, að foreldrar hans voru
sanntrúuð.
Óli litli elskaði líka Jesúm, og
vildi ekki hryggja hann í neinu.
Mamma Jóns kallaði á hann.
— Komdu inn, Jón, þú þarft að
fara sendiferð fyrir mig.
Jón lét eins og hann hevrði það
ekki. Hún varð því að kalla aftur.
Þá svaraði hann:
— Já, ég kem bráðum, það ligg-
ur ekki svo mikið á.
Jón vildi sýna félögum sínum,
að hann gerði eins og honum svnd-
ist. Honum fannst, að hann þyrfti
ekki að hlýða mömmu sinni alltaf.
Að lokum fór hann þó til þess að
ljúka erindinu.
Hinir drengirnir voru kyrrir og
mösuðu saman. Þeir fóru að hrósa
sér af hinu og þessu. Allir vildu
vera fremstir.
— Ég get blótað eins og pabbi,
sagði Ingi og rétti úr sér um leið
og hann lét heyra ljótt dæmi upp
á það, að hann gæti blótað.......
— Ég hef reykt nærri því heila
sígarettu, sagði Axel. En uss, uss,
það var nú ljóta bragðið! Þá er nú
betra að fá sér súkkulaðismola.
Um það voru allir sammála. En
það var þó ekki eins karlmannlegt,
fannst þeim.
— Pabbi minn segir, að það sé
karlmannlegra að gera það ekki,
sagði Óli.
Hinir gáfu því engan gaum, sem
Óli sagði.
— Ég gat hnuplað ávöxtum, svo
að enginn tók eftir því.
— Andrés, það er sama og að
stela, og það er synd gegn sjöunda
boðorðinu, veiztu það ekki, sagði
stærri drengurinn, sem hafði stað-
ið álengdar og heyrt samtal drengj-
anna. Gættu að þér, því að verkn-
aðurinn kemst upp um þig, og þá
færð þú að sjá, hvernig fer.
— En þú, Óli, hvað getur þú?
Getur þú blótað?
- Nei.
— En þú hlýtur að kunna að
skrökva.
— Það vil ég ekki heldur, sagði
Óli.
6 BARNABLAÐIÐ