Barnablaðið - 01.02.1955, Blaðsíða 8

Kristófer.
„Er ekki þessi eins og brandur
úr bdli dreginn?“ Zak. 3.2.
Slökkviliðið í London, hefur
meðal sinna manna margar sannar
hetjur. Við getum til dæmis nefnt
eitt nafn: Kristófer Benn.
Það var eitt kvöld, að brunabjall-
an hringdi. Allt slökkviliðið var
komið á sinn stað, í einu vetfangi.
Þegar komið var að hinu brenn-
andi húsi, var það þegar orðið al-
elda. í gluggunum sáust örvænt-
ingarfull andlit manna og kvenna.
Þessu fólki var þó öllu biareað
fljótlega. Það var fyrst þegar þakið
var í þann veginn að falla niður.
að einhver varð þess var, að tvö
börn voru eftir inni í hinu brenn-
andi húsi. Sterkir, hugrakkir menn,
störðu þegjandi inn í logana. Sum-
ir slökkviliðsmennirnir áttu fullt í
fangi með að komast út sjálfir. Það
virtist vonlaust að reyna að biarga
börnunum. Það var hræðilegt
augnablik. Þá heyrðist allt í einu
rödd. Hún hljómaði hátt osr hvellt
út yfir óttasleginn mannfjöldann:
— Er hér ekki einn einasti bruna-
liðsmaður, sem trúir á Guð?“
„Hver yifl í dag sýna hetjudáð?
Höndla þá eftir trú þinni.“
Þá gekk Kristófer fram.
— Ég vil fara, sagði hann.
Ég hef trú til að lifa, og til að
deyja, komi ég lifandi út úr eld-
inum, þá skal ég vígja Guði líf
mitt. Hugsið um þetta félagar!
Þegar hann hafði gefið þetta há-
tíðlega loforð, gekk hann að stig-
anum, og hvarf inn í reykinn og
eldinn. Fáeinar óttalegar mínútur
liðu. í mikilli eftirvæntingu biðu
menn og konur, í óttaþrunginní
þögn á staðnum. Ó, hvernig skildi
honum nú ganga, þessum hug-
prúða sveini, sem lagði líf sitt í
hættu til að reyna að bjarga litlum
hjálparlausum börnum, frá því að
brenna inni! Nú voru liðnar þriár
mínútur. Allt í einu létti yfir mann-
fjöldanum því Kristófer kom nú
niður stigann, með eitt barn á
hvorum handlegg. En um leið og
hann steig niður af neðsta þrepinu,
féll hann magnvana niður. Andlit
og hendur voru með stórum
brunasárum. Hann komst þó fliótt
til meðvitundar, og í áhevrn allra
viðstaddra, vígði hann líf sitt þeim
Guði, sem hafði varðveitt líf hans
á þvílíkri hættustund. Menn voru
hvort tveggja í senn: undrandi og
hrærðir, yfir alvöru hans og djörf-
ung. Seinna sagði hann frá, hvað
8 BARNABLAÐIÐ