Barnablaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 14

í eitthvað ætilegt. En hann varð
skelfingu lostinn, þegar hann sá
stórt ljón, sem stóð við hellismunn-
an. Hann stirðnaði upp af hræðslu
og starði á villidýrið.
En hvað var þetta? Ljónið stóð
aðeins á þremur fótum, en úr ein-
um fætinum rann blóð. Með sárs-
aukakveini gaf það til kynna, að
það hefði miklar kvalir. Hægt og
varlega nálgaðist það Andrókles,
sem ennþá stóð í sömu sporum.
Það leit á hann bænaraugum, eins
og það vildi segja:
— Kæri vinur ,hjálpaðu mér. Ég
mun ekki gera þér neitt mein.
Andrókles skildi, hvað dýrið
vildi og beygði sig niður til að at-
huga fót þess. Hann var mjög bólg-
inn og auk þess með sár, sem var
fullt af grefti. Stærðar tréflís hafði
stungist inn í fótinn. Andrókles
dró flísina út og hreinsaði gröft-
inn úr sárinu eins vel og hann gat.
Ljónið hætti að veina en strauk
makkanum aftur og aftur við
Andrókles, eins og það væri að
þakka fyrir sig.
Þrjú löng ár dvöldu Andrókles
og Ijónið í hellinum. Er Ijónið
náði í bráð, konr það ávallt með
eitthvað handa Andrókles og hætti
ekki fyrr en það fékk hann til að
borða líka. Ef hann vildi sofa hall-
aði hann höfðinu að mjúkum
makka ljónsins, eins og kodda.
Að lokurn fór Andrókles að leið-
ast vistin í hellinum og dag nokk-
urn, þegar ljónið kom ekki aftur
eins og venjulega, þá gat hann ekki
haldið út lengur í eðimörkinni, en
fór aftur til borgarinnar.
— Nú þekkir mig enginn aftur,
hugsaði hann.
Menn uppgötvuðu samt fljótt,
að hér var kominn strokuþræll
landsstjórans. Rómverskir hermenn
tóku Andrókles til fanga og sendu
liann til Rómaborgar með næstu
þrælasendingu. Það var sama og
dauðadómur, enda var hann búinn
að vera aðeins fáa daga í borginni.
þegar ákveðið var að varpa honum
fyrir villidýrin á leiksviðinu.
Calicula keisari kom með fylgd-
arliði sínu til að horfa á athöfn
þessa. Dvr opnuðust á leiksviðinu
og út um þær geystist, grimnrt og
öskrandi ljón, albúið þess að rífa
Andrókles í sig. Er dýrið nálgaðist
þrælinn, hrökk það til baka og
byrjaði síðan að dingla rófunni og
reiði þess og grimmd breyttist í
gleði. Það nuddaði sér vinalega
upp við Andrókles, sem þar þekkti
strax sinn gamla vin úr eyðimörk-
inni.
Ahorfendurnir undruðust stór-
lega. Aldrei höfðu þeir'séð þvílíkt.
Sarna ljónið, sem áður hafði rifið
sundur fjölda manna, verndaði nú
þennan auma þræl.
Calicula keisari lét kalla Andró-
kles á sinn fund og spurði hann.
hvernig á þessu stæði. Svertinginn
sagði þá keisaranum sögu sína. Er
hann hafði heyrt frásögnina ákvað
hann að gefa Andrókles frelsi og
ekki einungis það, heldur gaf hann
honum Ijónið líka.
30 BARNAB LAÐIÐ