Barnablaðið - 01.06.1955, Blaðsíða 4

var a8 borga útsvarið mitt
þannig, að hann væri glaður yfir
gjöfinni og þess vegna þorði hann
að bæta við:
— Stúlkan í mjólkurbúðinni
gaf mér hann áðan. Hún er alltaf
svo góð við mig. Ef þú vilt sjúga
hann, þá endist hann heilan
klukkutíma.
En nú tannst honum skósmiður-
inn verða svo þungur á brúnina,
að hann þorði ekki annað en flýta
sér í burtu, eftir að hafa lagt
brjóstsykursmolann á borðið. Jafn-
vel þó hann heyrði að skósmiður-
inn kallaði, þá sinnti hann því
ekki. Hann þorði ekki að snúa við
aftur.
— Mamma, nú þori ég aldrei
framar til skósmiðsins, sagði Páll
lafmóður þegar hann kom heim.
Svo sagði hann mömmu sinni
og er níkominn inn fyrir dyrnar.
^niirn *ih
hvað hann hafði sagt og gert.
— Þetta er nú ekki svo hættu-
legt, svaraði móðir hans hlæjandi.
— Hvenær áttu að fá klossana?
— Það veit ég ekki. Þeir voru
að minnsta kosti ekki tilbúnir
núna.
Nokkrum dögum seinna fór
mamma sjálf til skósmiðsins til að
spyrja um skóna.
— Hvers vegna kemur drengur-
inn ekki sjálfur? spurði skósmiður-
inn.
— Hann er hræddur um að hann
hafi eitthvað móðgað yður. Ég var
nú vantrúuð á það, en hann vildi
ómögulega fara.
— Hvers vegna hefði ég átt að'
móðgast? sagði skósmiðurinn hugs-
andi. Þetta er ágætur drengur, sem
þér eigið. Eg vildi gjarnan að hann
36 BARNABLAÐIÐ