Barnablaðið - 01.06.1955, Blaðsíða 5

kæmi sjálfur til að sækja skóna
sína, því að ég þarf að tala við
hann.
Mamma varð að fara án þess að
fá klossana og síðan sendi hún Pál
að sækja þá.
— Varstu hræddur að koma hér?
spurði skósmiðurinn þegar Páll
kom inn.
— F.g hélt kannske að þú hefðir
reiðst við mig þegar ég kom hér
síðast, svaraði Páll og var hálf
óstyrkur.
— Reiður. Hvers vegna hefði ég
átt að reiðast. Þú gafst mér það
bezta, sem þú áttir. Komdu nú og
seztu hérna, þá skal ég segja þér
nokkuð. Páll settist á stólbríkina.
Það var bezt að vera tilbúinn að
flýja, hugsaði hann.
— Þú skalt ekki vera hræddur
við mig, sagði skósmiðurinn rólega.
Ég veit að ég er kallaður „þver-
haus“ og mörgum fleiri illum
nöfnum, en sjáðu til. Það getur
vel verið að ég hafi orðið bæði þver
og illur í lund því enginn hefur
nokkru sinni kært sig um mig.
Móðir mín dó þegar ég var ung-
barn en faðir minn dó þegar ég var
aðeins nokkurra ára gamall. Síðan
hefur enginn kært sig um mig-
Ég fór strax að reyna að vinna fyr-
ir mér, en menn voru aldrei góð-
ir við mig heldur þvert á móti. Þá
verður maður bitur í hjarta. Svo
hef ég ekki kært mig um neinn og
bara óskað að fá að vera í friði. En
þegar þú gafst mér brjóstsykurinn,
sem ég vissi að þér þótti sjálfum
svo vænt um, þá var eins og eitt-
hvað bráðnaði innra með mér. Mig
fór að langa til að eiga vináttu ein-
hvers. Ég skal segja þér að þessi
gjöf gerði mér gott, og skósmiður-
inn tók í hönd Páls og þrýsti hana
hrærður.
— Þá skulum við vera vinir,
sagði Páll og brosti sínu fegursta
brosi. Ég skal koma oft til þín svo
að þú verðir ekki einmana.
— Þa-kka þér fyrir, drengur
minn, sagði skósmiðurinn og
þurrkaði burtu tár, sem hafði laum-
ast fram í augnkrókinn. Hérna eru
nú klossarnir þínir. Þú skalt ekki
borga viðgerðina. Ég veit að móð-
ir þín verður að halda spart á pen-
ingunum sínum, svo þú getur
sagt henni að þú hafir unnið fyr-
ir þessari viðgerð. Þú skalt vera
þakklátur að eiga móður á lífi.
— Já, það er ég líka. Ég þakka
Guði fyrir hana á hverjum degi,
svaraði Páll alvarlega.
— Jæja, gerir þú það. Það er al-
veg rétt, sagði skósmiðurinn hugs-
andi.
Frá þessum degi voru skósmið-
urinn og drengurinn beztu vinir.
Það var barnsleg hlýja, sem þýddi
gamla, harða hjartað.
Þegar menn síðar töluðu um
breytinguna, sem orðin var á skó-
smiðnum, var hann vanur að
segja:
— Það var lítill drengur, sem
sló mig með spýtubrjóstsykri svo
að ég bráðnaði upp.
BARNABI.AÐIÐ 37