Barnablaðið - 01.06.1955, Blaðsíða 8
Einar Ekberg:
ISerii^tkiiBiiiiinÍBi^ar.
Fyrstu minningar rnínar frá
bernskuárum eru frá þeim tíma
þegar ég, sem lítill drengur,
nokkurra ára gamall, fékk að fara
til kirkju með föður mínum. Það
var alvarlegur hátíðablær yfir
sunnudagsmorgnunum, þegar ég
sat við hlið föður míns á kirkju-
bekknum, klæddur í mín beztu
föt. Ennþá er mér þetta svo ljóst í
minni.
Það, sem ég hafði mestan áhuga
á, var stóra kirkjuorgelið og mað-
urinn, sem spilaði á það. Mér fannst
prédikunin löng og ég beið með
óþreyju eftir að presturinn segði
amen, því þá byrjaði söngurinn.
Pabbi hélt þá söngbókinni þannig
að ég gat séð í hana líka. Sérstak-
lega man ég eftir einum söng, sem
var mikið sunginn á samkomun-
um og sem pabbi söng oft heima
og spilaði undir á harmoniku.
Blaðið í söngbókinni þar, sem þessi
söngur stóð, hafði gulnað undan
fingrunum á pabba. Ennþá get ég
heyrt fyrir mér sterka rödd föður
míns, þegar hann söng:
Lofið Drottin, lofið Drottin.
Upp mín sál i söng.
Sytig um sárin, blóðið,
sanna lifsins flóðið.
40 BARNABLAÐIÐ
Jesús sigrar, Jesús sigrar.
Dýrð, hallelúja!
Við bjuggum í leiguíbúð, sem
var dimm og sólarlaus. Ég man,
enn þá mína takmarkalausu gleði
á vorin, þegar blessaðir sólargeisl-
arnir þrengdu sér milli steinhús-
anna, hinu megin við götuna og
inn í gengum gluggana okkar. í
gleði minni lagðist ég stundum á
gólfið og kyssti gólffjalirnar, sem
sólargeislarnir skinu á.
Snemma hafði ég mikinn áliuga
á söng og hljómlist. Það kom oft
fyrir, þegar enginn var í eldhús-
inu, að ég fór þangað inn, lokaði
dyrunum og klifraði upp á eldhús-
bekkinn. Þar gat ég svo setið tím-
unum saman og skáldað og sungið
um allt mögulegt.
Mest var það þó um Jesúm, engl-
ana og himininn. Mamma og
systkini mín stóðu þá stundum við
dyrnar og hlustuðu, án þess að ég
vissi, því þau vildu ekki ónáða
mig.
Við höfðum orgel heima. Eldn
bróðir minn, sem gat leikið nokk-
ur lög á það, var fyrsti kennari
minn í þessari undursamlegu list,
sem mér fannst. E'yrsti söngurinn,
sem ég lærði að spila var: