Barnablaðið - 01.06.1955, Blaðsíða 9

Enginn þarf að óttast siður
en Guðs barna skarinn friður.
\
Ég átti ákaflega erfitt með að
sh'ta mig frá orgelinu. Það fvrsta,
sem ég gerði næsta morgun var að
fara yfir lagið og það tókst vonum
framar. Enginn getur skilið, hvað
ég varð glaður. Mér fannst nýr
heimur opnast mér.
En ég gerði mig ekki ánægðan
með þetta. Ég vildi líka læra að
spila á gítar, en ekkert af systkin-
um mínum vildi kenna mér það.
Ég var svo lítill og þau héldu að
fingur mínir væru of litlir til að
taka gripin. En ég fann ráð við
þessu. I hvert sinn, sem ég fékk
að fara á samkomu og strengja-
sveitin spilaði, settist ég eins fram-
arlega og ég gat, til að sjá hvernig
stúlkurnar spiluðu. Þá reyndi ég
að festa mér í minni eitt og eitt
grip. Síðan, þegar samkoman var
búin, flýtti ég mér heim og reyndi
að æfa mig að taka það grip, sem
ég hafði lært. Þetta heppnaðist og
brátt gat ég slegið Iielztu hljóm-
ana. Það var stundum ein og önn-
ur skekkja í þessu, sérstaklega af
því að fingurnir voru stuttir og
kubbsiegir, en þó gat ég nokkurn
veginn fikrað mig áfram og það
gladdi mig ósegjanlega inikið.
Eitt sinn eignaðist ein af systrum
mínum mandólín, en einhverra
hluta vegna missti hún áhugann
fyrir að Iæra að spila á það, svo
mandólínið lá ónotað heima. Dag
nokkurn fór ég að athuga það og
fann það út að hægt var að spila
lög á það. Ég man það vel að ég
fór afsíðis og reyndi að spila, þang-
að til að ég gat spilað hvaða lag
sem var, systur minni til mikillar
undrunar.
Þá var það eitt sinn að ég náði
í harmónikuna hans pabba. Ég
man vel hvernig hún leit út. Ein-
föld með tvo bassa og stillt í C-dúr.
En hljóðin, sem ég framleiddi úr
henni þoldi enginn til lengdar
svo mér var sagt að láta harmonik-
una kyrra. Mér fannst það ákaflega
sorglegt, að mega ekki spila eins
og pabbi. Ég hafði svo oft séð og
heyrt hann spila, að ég kunni alveg
aðferðina. Ég ígrundaði mikið,
hvernig ég ætti að fara að þessu.
Allt í einu datt mér í hug myrkra-
stofan hans bróður míns. Hann var
að læra ljósmyndun og hafði inn-
réttað sér myrkrastofu í gömlum
skáp. Eina ljósið var sterkur, rauð-
ur lampi .Það var mjög erfitt að
sjá þarna inni, en þegar maður var
búinn að vera þar dálitla stund,
gekk það sæmilega.
Ég tók nú harmonikuna og lok-
aði mig inni í myrkrastofunni og
þar lærði ég að spila. Það varð
náttúrlega ekkert listaspil, en ég
var himinglaður yfir hverju nýju
lagi, sem ég gat spilað. Smátt og
smátt gekk það svo betur.
Jafnvel þó sex ára dreng þyki
mikið gaman að spila á hljóðfæri
getur hann ekki sinnt því allan
daginn. Það verður að breita til.
Mamma ákvað að láta mig ganga í
BARNABLAÐIÐ 41