Barnablaðið - 01.12.1955, Blaðsíða 2

Einu sinni bjó ung kona í fjarlægu
landi, sem nefnist Gyðingaland.
Konan hét María. Þorpið, sem hún
átti heima í, hét Nazaret. Húsið
liennar, hvítt. með flötu þaki, stóð
uppi á hæð einni.
María var önnum kafin allan
daginn. Hún malaði korn og bjó
til brauð og sótti vatn út í brunn-
inn. Allir íbúar þorpsins sóttu vatn
í sama brunninn og þar hitti María
hinar konurnar, sem líka voru að
sækja vatn. Þá var spjallað um nýj-
ungar dagsins. Stundum töluðu þær
um að Guð liafði lofað að senda
Messías, sem átti að flytja mönnun-
um frið og gleði og hjálpa þeim
til að vera hamingjusamir menn.
„Hvenær ætli hann komi og hvar
skyldi Guð láta hann fæðast?“ hugs-
aði María.
Skammt frá húsi Maríu bjó Jósef,
sem var unnusti hennar. Hann var
trésmiður. Bráðum ætluðu þau að
gifta sig og stofna sitt eigið heimili.
Þá yrði gaman að lifa.
Eitt sinn, þegar María var ein
heima, birtist allt í einu skært ljós
í stofunni hennar. Er hún gat litið
upp, sá liún fagran engil í skínandi
'klæðum, sem ávarpaði hana:
66 BARNABLAÐIÐ
„Heil vert þú, sem nýtur náðar
Guðs. Drottinn sé með þér. Þú
munt eignast son og skalt þú láta
hann heita Jesúm. Hann mun verða
mikill og kallast sonur hins hæsta,
konungur, sem flytja mun fögnuð
á jörð.“
María hlustaði hugfangin. Atti
liún að verða móðir konungsins,
sem Guð hafði lofað að senda í
heiminn? Ó, hvað þetta var undur-
samlegt. Hún féll á kné og sagði:
„Sjá, ég er ambátt Drottins. Verði
mér eftir orðum þínum.“
Þá fór engillinn burt frá henni.
Nokkru seinna kom Jósef til
Maríu og sagðist þurfa að fara til
Betlehem til skrásetningar. Hann
bað Maríu að koma með sér, því
að hann vildi ekki skilja hana eftir
eina.
„En ef barnið skyldi nú fæðast
einhvern daginn,“ sagði María.
„Þess vegna vil ég ekki skilja þig
eftir eina,“ sagði Jósef. „Hugsaðu
þér bara, ef það skyldi nú fæðast
í Betlehem, sem er borg Davíðs."
„Ég ætla þá að taka með mér
barnafötin, sem ég er búin að
sauma, svo að Jrau séu til, ef barn-
ið skyldi fæðast í Betlehem."
Framhald á bls. 68.