Barnablaðið - 01.02.1963, Blaðsíða 17

heim, Eiríkur," sagði hann rólega.
Eiríknr brosti og leit á drengina.
í raun og vern vorkenndi hann
þeim.
„Jæja, strákar, þið nregið fara
óáreittir heim með því skilyrði, að
þið biðjið Árna fyrirgefningar og
gerið þetta aldrei aftur.“
Drengirnir stóðu þarna rjóðir
og skömmustulegir og báðu Árna
fyrirgefningar. Svo lötruðu þeir
heim á leið.
Árni skildi ekkert í. hvernig Ei-
ríkur gat vitað, að strákarnir lágu
bak við runnana og ætluðu að ráð-
ast á liann.
Ólafur skósmiður kom að í saina
bili og gaf skýringuna.
„Ha, ha, ha!“ hló liann. „Þetta
var nú eitt af því bezta sem ég hef
séð. Þetta fór vel, drengir. Þetta
varð þeim til lærdóms. Er kannski
ekki gott að hafa síma?“
En Árna var enn ekki ljóst,
hvernig þessu ölíu var varið, svo
að Eiríkur sagði honum það.
Ólafur skósmiður liafði séð
drengina hrekkja Árna, og hann
heyrði líka, hvað þeir sögðust ætla
að gera, þegar Eiríkur færi fram-
hjá. Hann fór því að símanum og
hringdi til ívars kaupmanns. Hann
sagði Eiríki svo, þegar liann kom
með blaðið og sendi sendisyeininn
til þess að hjálpa honum. Svo vit-
um við um áframhaldið. Árni
ljómaði af ánægju.
„En fyndið'!" sagði hann fullur
aðdáunar.
T appinn.
Anna garnla hafði farið út í
verzlunarerindum. Nú var hún á
heimleið, en þegar hún kom að
húsinu. sem Eiríkur átti heima í,
Jirökk liún við.
„Tu, tu, tu," heyrðist og Anna
færði sig eins nálægt húsveggnum
og hún komst, því að liún bjóst
við, að þetta væri bíll, sem astlaði
framhjá.
En hún sá engan bíl. Undrandi
Jeit hún allt í kringum sig.
„Tu!“ heyrðist aftur, en þá
varð Önnu ekki um sel. Þetta hlaut
að vera eitthvað dulrænt og það
um liábjartan daginn! Hún stóð
grafkyrr upp við húsvegginn. Þetta
galt varla verið annað en ósýnileg-
ur bíll, sem þurfti að komast fram-
lijá. Hryllingur fór um hana þar
sem hún stóð. Anna leit upp í lo£t-
ið og allt í kring, en hún sá ekk-
ert óvenjulegt og blásturinn heyrð-
ist stöðugt. Líklega var bezt að
hraðá sér héðan eins fljótt og unnt
var.
Skömrnu á eftir Önnu kom
Hanna á Hnjúki gangandi. Ein-
mitt í sömu andránni kvað við
ógurlcgt gaul. Hanna stanzaði.
„Hvað er þetta?“ sagði liún hátt
og tók fyrir eyrun. Hún vildi ekki
heyra skotið, þegar grísinn yrði af-
lífaður. Henni kom ekki annað í
liug, en að þarna ætti að fara að
slátra grísi. En þegar ekkert heyrð-
ist skotið og gaulið hélt áfram,
BARNABLAÐIÐ 17