Barnablaðið - 01.04.1963, Blaðsíða 5

Á næstu mínútu höfðu allir náð
fullkomnu jafnvægi. Allir litu til
þess sem verða mundi með örugg-
leika og von. Ekkert angistaróp
heyrðist, hin ofsalega hræðsla hafði
gjörsamlega horfið.
I stjórnklefanum sat flugmað-
urinn, Thomas Hanly. Hann bað
] íka, bað að kraftaverk ætti sér
stað. . . .
Hann sá jörðina undir sér koma
nær og nær, það var eins og hún
ætlaði að gleypa flugvélina.
A næsta augnabliki heyrðist
hræðilegur hávaði. Rúður vélar-
innar sundruðust og búkurinn
brotnaði í sundur. Flugmaðurinn
fann kröftugan smell og síðan
þeyttist framhluti vélarinnar, sem
hann var í, eftir jörðinni og stöðv-
aðist síðan snögglega.
Þetta var það, sem flugmaður-
inn fékk að reyna og sagði mér
eftir á. Sjálfur hafði ég misst með-
vitund.
Hann var, til að byrja með, dá-
lítið utan við sig. Hann var svo
að segja ómeiddur, hafði aðeins
hlotið nokkra minniháttar skurði.
Honum tókst fljótlega að komast
út og fór nú að svipast um eftir
farþegunum.
Hann leit í kringum sig, en sá
ekki nokkurn mann. Flugvélin
hafði brotnað í tvennt og fram-
hluti hennar fallið til jarðar, en
afturhlutinn hafði festzt í tré um
það bil fimm hundruð metra frá
þeim stað sem hann var á.
Áður en hann komst alla leið
að afturhluta vélarinnar, þar sem
hann hékk upp í trénu, heyrði
hann liina rólegu og vingjarnlegu
rödd flugfreyjunnar. Hún var að
hjálpa farþegunum út úr flugvél-
arflakinu.
Kraftaverk hafði átt sér stað. —
Enginn hafði slasazt. Einn farþeg-
anna, eldri maður, saknaði hunds,
sem liafði verið með honum í vél-
inni. Hann sást hvergi. En einnig
hundurinn hafði sloppið ómeidd-
ur. Hann hafði stokkið út úr flak-
inu og fannst nokkrum stundum
síðar á bóndabæ, og hafði fjöl-
skyldan tekið að sér hið óttaslegna
dýr.
Fjölskylda þessi hafði séð flug-
vélina hrapa og var sannfærð um
að allir hefðu farizt.
Nokkrum mínútum síðar, er
allir voru komnir út, gengum við
öll tll flugfreyjunnar og þrýstum
hönd hennar og þökkuðum henni
fyrir hina ómetanlegu hjálp.
En Philomena hristi höfuðið:
„Þakkið mér ekki,“ sagði hún, og
rödd hennar var jafn róleg og
jafnvægisfull eins og þegar hún
nokkrum mínútum áður hafði
hvatt okkur til að biðja.
„Þakkið ekki mér, við skulum
heldur öll í sameiningu þakka
Guði fyrir hans undursamlegu
björgun!"
Og nú eins og áður hlýddu all-
ir, beygðu kné sín undir trénu, og
lofuðu Guð og þökkuðu honum.
BARNABLAÐIÐ 25