Barnablaðið - 01.04.1963, Blaðsíða 7

alsins en Eðvald festi hinum end-
anum um sig. Félagarnir uppi á
brúninni áttu að toga í kaðalinn
og á þann hátt hjálpa Eðvald að
komast upp á bergið. Kalli var
hálf hræddur — honum leizt ekki
á þessa fjallgöngu. Hann vissi að
þetta var hættulegur leikur. Ef þeir
misstu fótfestuna þá mundi Eðvald
hrapa og slasa sig og ef til vill missa
lífið. En Kalli sagði ekkert og tók
fast um kaðalinn.
— Nú! kallaði Eðvald.
— f lagi! kölluðu félagarnir.
Nú fóru þeir að draga og Eðvald
þokaðist upp eftir berginu. Dreng-
irnir drógu af öllum kröftum og
urðu blárauðir í andliti. Eðvald
hafði komizt hér um bil hálfa leið
upp þegar einum drengjanna varð
fótaskortur, en hinir héldu fast í
línuna og gáfu ekki eftir.
— Við trúum þér! hrópaði Kalli.
Við látum þig síga niður aftur!
— Nei! hrópaði Eðvald.
Kalli var alveg uppgefinn. Þetta
var erfiðara en hann hafði búizt
við.
Þeir héldu nú áfram að draga,
og Eðvald þokaðist hægt upp á við.
Kraftar drengjanna voru að þrotum
komnir. En nú sá Kalli nokkuð al-
varlegt. Kaðallinn var að skerast í
sundur á hvassri klettabrún.
— Línan! Við látum þig síga nið-
ur, hrópuðu drengirnir.
Þeir létu Eðvald síga varlega nið-
ur. Hann mótmælti ekki. Hægt
og varlega gáfu þeir eftir á línunni.
En Eðvald komst ekki niður áður
Hann féll niðnr.
en hún slitnaði. Hann gaf frá sér
hátt hljóð og féll aftur yfir sig til
jarðar.
Drengirnir stóðu grafkyrrir. Þeir
voru skelfingu lostnir. Er þeir höfðu
komið til sjálfra sín flýttu þeir sér
niður af berginu og fóru að leita
að félaga sínum. Þeir komu auga
á hann þar sem hann lá hreyfing-
arlaus, en er þeir komu að honum
reisti hann sig upp.
— Þetta er ekki hættulegt, sagði
hann hughreystandi. Ég féll niður
í laufhrúgu. En marbletti slepp ég
ekki við.
— Við skulum aldrei gera slíkt
framar, sagði Kalli. Þetta er lífs-
hættulegt!
BARNABLAÐIÐ 27