Barnablaðið - 01.04.1963, Blaðsíða 9

Lánaðu Guði!
Friðrik gekk heirn frá vatninu
og hélt á fiskakippu í hendinni.
Hann hafði verið að veiða og
heppnin hafði verið með honum,
svo að hann var mjög glaður.
Þarna kom Pétur.
— Jæja, svo þú varst' að veiða,
sagði Pétur.
Drengirnir urðu samferða og
töluðu glaðlega saman, þar sem
þeir gengu eftir veginum. Þeir
gengu nú framhjá húsinu hennar
Malinar görnlu. Gamla konan var
fyrir utan liúsið er þeir komu.
Hún var lítil og bakið orðið beygt
og andlitið var hrukkótt. Hún var
ekkja og bjó einsömul í þessu
litla húsi.
Heyrðu Pétur, sagði Friðrik
skyndilega, bíddu hérna, ég ætla
að fara til Malinar og gefa henni
fiskana mína. Hún er fátæk og
þeir geta komið henni að góðum
notum.
— Hvað segirðu, sagði Pétur og
skildi hvorki upp né niður. Er þér
alvara? Ætlar þú virkilega’ að gefa
lienni alla fiskana?
— Já, það hef ég hugsað mér,
sagði Friðrik rólega, um leið og
hann gekk til Malinar og rétti
henni fiskakippuna.
Hún varð alveg undrandi yfir
þessu.
— Hvað meinar þú með þessu?
spurði hún.
— Þú mátt eiga fiskana, sagði
Friðrik og hló glaðlega Um leið
og hann sneri sér við og gekk til
Péturs. Malin hafði ekki einu
sinni tíma til að þakka honum
fyrir.
Félagi hans stóð á veginum og
beið hans og þegar Friðrik var
kominn til hans, fór Pétur að ásaka
hann.
— Ósköp ertu heimskur, Frið-
rik. Af hverju gerðir þú þetta?
— Pabbi er vanur að segja, að
sá sem gefur fátækum hann láni
Guði, sagði Friðrik og var jafn ró-
legur og áður. Hann fann, að
hann hafði gert rétt, þegar hann
hlýddi hinni innri rödd, sem hafði
talað til hans. Hann fann djúpan
frið í hjarta sínu, frið sem er æðri
öllum mannlegum skilningi.
BARNABLAÐIÐ 29