Barnablaðið - 01.06.1963, Blaðsíða 17

að vera liugprúður. „En ekki var
þetta skemmtilegt,“ bætti hann
við.
Aftur varð hljótt í sjúkrastof-
unni.
„Heldurðu, að Jesús viti, að ég
ligg hér?“ Spurningin, sem Níels
bar frarn, heyrðu þau öll þrjú sem
í herberginu voru.
Hjónin litu hvort á annað. Ei-
ríkur var sem á nálum. Nei, hann
var óhæfur til að heimsækja sjúka.
Hann leit löngunaraugum til dyra.
En svo herti hann upp hugann og
svaraði:
„Hann veit það áreiðanlega. Það
hefur pabbi sagt.“
„Heldur þú, að Jesús vilji
hjálpa mér, svo að ég fái að koma
heim aftur úr sjúkrahúsinu?"
Eiríkur kinkaði kolli til sam-
þykkis, en sagði ekkert. Hann
veitti því athygli, að foreldrar
Níelsar voru svo einkennilega
hljóð og var þess vegna hálf óör-
uggur. Hann mundi skyndilega
eftir því, þegar faðir Níelsar kom
til hans og talaði um smáritin.
Þess vegna leit hann aftur til dyra.
„Kannski er bezt, að þú farir
aftur heim,“ sagði Páll. „Ég skal
aka þér.“
Eiríki létti. Hann leit á Níels,
sem rétti honum höndina.
„Þakka þér fyrir, að þú komst.
Það var gaman að sjá þig,“ sagði
hann.
Móðir hans tók líka í hönd Ei-
ríks. Eiríkur þorði varla að líta
upp. Hann hneigði sig djúpt fyrir
henni og gekk síðan út á eftir
Páli.
Páll ók honum heim án þess að
mæla orð frá vörum. En þegar
hann nam staðar við heimili Ei-
ríks, sagði hann:
„Þakka þér fyrir að þú komst til
Níelsar.“
Níels hresstist. Honum fór dag-
batnandi. Foreldrar hans glöddust
og eins var með Eirík. Oft heim-
sótti hann Níels og þeir áttu marg-
ar ánasgjustundir saman. Dag
nokkurn, þegar Eiríkur var hjá
honum, sagði hann:
„Heyrðu, Eiríkur. Mig langar
til að verða eins og þú.“
„Hvernig þá?“ spurði Eiríkur
forviða.
„Ég-vil tilheyra Jesú.“
,,Jæja.“ Eiríkur vissi blátt áfram
ekki, hverju svara skyldi.
Þegar Níels var orðinn nógu
frískur til að útskrifast úr sjúkra-
húsinu, var Eiríki boðið heim til
hans. Móðir Níelsar var sérstak-
lega góð við Eirík.
„Það er víst skemmtilegt hjá
ykkur í þessum sunnudagaskóla,
sem þú sækir,“ sagði hún dag einn.
Eiríkur hélt nú það.
Loks kom að því, að Níels mátti
byrja aftur í skólanum. Þá sagði
Páll við Eirík:
„Þú verður nú að líta eftir hon-
um. Hann er svo ógætinn, að
hann skríður og klifrar og stekkur,
þegar honum dettur í hug.“
T
BARNABLAÐIÐ 57