Barnablaðið - 01.12.1963, Blaðsíða 18

Það var mikii.i. stormur og úfinn
sjór þegar skipshöfnin á skipinu
sem saga þessi greinir frá komst að
því að leki var kominn að því.
Sjórinn streymdi inn í skipið og
brátt fór það að sökkva. Björgun-
arbáturinn var látinn síga í sjóinn
og skipshöfnin fór síðan í bátinn.
Nóttin var myrk og ekkert lát
var á storminum. Vonir um
björgun voru ekki svo glæsilegar.
Nokkur tími leið en allt í einu
sáu skipbrotsmennirnir ljós frá
togara sem nálgaðist þá. En hvern-
ig gátu þeir vakið athygli á sér
hjá skipshöfninni á togaranum?
Þeir hófu leit í bátnum og að
lokum fundu þeir ljósker .En
hvernig áttu þeir að kveikja? —
Skipsmennirnir leituðu í vösum
sínum og einn þeirra fann eld-
spýtnastokk, en í honum voru
engar eldspýtur. Skipstjórinn skip-
aði mönnum sínum að leita betur
og það var gert. Vösum og fóðri
var snúið við og að lokum fann
einn skipverjanna eina eldspýtu.
Skipstjóranum var afhentur eld-
spýtnastökkurinn. Skipshöfnin rað-
aði sér umhverfis skipstjórann til
að reyna að rnynda skjól fyrir
storminum.
Allir biðu í mikilli eftirvænting.
Mundi þetta heppnast? Skipstjór-
inn sagði síðar frá því að hann
hefði oft komizt í erfiðar kringum-
stæður, en aldrei hefði hann fund-
ið ábyrgðartilfinninguna leggjast
jafn þungt á sig og í þetta sinn.
er hann átti að reyna að kveikja
ljós með þessari einu eldspýtu.
F.n þetta heppnaðist — eldspýt-
an logaði og megnaði að kveikja
Ijós á ljóskerinu. Skipshöfn togar-
ans sá Ijósið og mönnunum var
bjargað.
Hvers vegna var þessi litla eld-
spýta svo þýðingarmikil? Það var
vegna þess að hún var sii einasta
sem til var í bátnum.
Munum eftir þessu:
Við eigum aðeins eina œsku.
Við eigum aðeins eitt líf.
Við eigum aðeins einn Frelsara.
98 BARNABLAÐIÐ