Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 42

Þökk, hershöfðingi
Nokkrum árum eftir að Napoleon Bona-
parte varð keisari, kannaði hann dag einn
hersveitir sínar. Honum varð það á að láta
taumana falla ógætilega niður á hálsinn á
hestinum, sem varð til þess að hann fældist
og þeystist af stað.
Yfirmennirnir horfðu á þetta með skelf-
ingu, án þess að geta nokkuð að gert. Þá var
það að óbreyttur hermaður snaraði sér út
frá stað sínum í fylkingunni, hljóp á móti
hestinum greip um beislið, og með auðmjúkri
virðingu lagði liann beislið í hönd keisarans.
„Þökk, hershöfðingi!“ Þannig sýndi Bona-
parte þakklæti sitt við björgunarmann sinn.
„Við hvaða herdeild, herra?" spurði her-
maðurinn um leið og hann veitti keisara sín-
um virðingu, sem var svo fljótur að taka eft-
ir og endurgjalda þjónustu. „Við lífvörð
minn,“ sagði hinn ánægði keisari. Hann gat
ekki annað en dáðst að þeim hermanni, sem
þannig treysti orðum hans.
Þegar keisarinn reið burt, lagði hermaður-
inn frá sér byssuna, og þó að hann hefði ekki
sverð eða einkennisklæðnað, sem sannaði
hans nýju tign, tók hann sér samt stöðu á
meðal hinna stjórnandi hershöfðingja. Þeir
virtu hann fyrir sér með fyrirlitningaraugum.
„Hvað ertu hér að gera?“ spurði einn af
þeim.
„Ég er hershöfðingi í lífverði keisarans,"
var hið virðingarfulla, en ákveðna svar.
,,Hershöfðingi?“ hrópaði annar. „Hver hefur
sagt það?“ „Hann hefur sagt það,“ svaraði
hermaðurinn og benti í áttina til keisarans.
Með það sama litu þeir á hann, sem heyr-
andi þeim til og umsvifalaust tók hann
stöðu sína meðal þeirra.
Guð segir: „Sá, sem trúir, hefur eilíft líf.“
Guð segir það, þess vegna er það sannleikur.
Sú sál, sem tekur á móti þessum sannleika.
gerir það, af því að Guð hefur sagt það, en
ekki vegna tilfinninga eða einhvers annars.
„Guð hefur sagt það.“ Er það ekki nóg
fyrir þig, hver sem þú svo ert?
Lítil stúlka varð áhyggjufull út af velferð
sálar sinnar, er hún var á samkomu einni,
þar sem sagt var frá manni sem hafði líkþrá.
Sjúki maðurinn kom til Jesú og sagði: „F.f
þú villt, getur þú hreinsað mig.“ Litla stúlk-
an fór heim.
„Jæja, vina mín,“ sögðu skyldmenni henn-
ar, „hvað hefur þú lært á samkomunni í dag?“
Litla stúlkan beygði kné í því að hún sagði:
„Ó, kæri Jesús, líkþrái maðurinn sagði ,,ef“,
en þú sagðir ekki „ef“ þú getur og villt gera
mig hreina. Ég vil gefa þér sjálfa mig.“
Hún útilokaði „ef“ og trúði frelsara sínum.
Hann hafði sagt: „Ég vil, verðir þú hreinn“.
Hún trúði, að hann gæti hreinsað hana af
syndinni, og af því að hún trúði, þá heyrði
Jesús bæn hennar.
Kæri, ungi vinur, þú ert syndari, og þarft
að frelsast, komdu til frelsara þíns og legðu
hönd þína í hans. Trúðu á liann, því að þegar
hann dó, dó hann fyrir þig, og þegar hann
segir: „Dóttir mín, sonur minn, ver hug-
hraustur, syndir þínar eru fyrirgefnar,“ þá
meinar hann það sem hann segir. Ó, treystu
honum.
Hermaður Napoleons hafði ekki eins
mikla ástæðu til að trúa á orð keisara síns,
eins og þú hefur til að trúa frelsara þínum,
því hermenn Napoleons gáfu 'íf sitt í þjón-
ustu fyrir hann, en Drottinn Jesús gaf sitt
líf til þess að frelsa þig.
Úr Kirkeklokken.
42