Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 10

FRAMHALDSSAGAN
K I N Z A
eftir P. M. John.
Framh.
11. KAPÍTULI.
Hamid hélt stöðunni í litla barkaríinu, þar
sem líkaði mjög vel við hann. Hann var
duglegur að vinna og venjulega var húsbóndi
hans góður við hann. Hann fékk reglubund-
inn morgunverð og einnig laun sín. Fyrir aur-
ana keypti hann sér miðdegisverð, og kvöld-
mat fékk hann ihjá kristniboðskonunni. Á
næturnar var (hann með Ayashi í moskunni,
og svo lengi sem sólin skein og veðrið var
gott, leið honum ágætlega. Á uppskerutíman-
um vann hann á ökrunum og hjálpaði við að
bera kornbundin inn til þreskingar. Vinnu-
dagur hans var langur, allt frá því snemma
á morgnana og langt fram á kvöld. Hann var
vanur að leita sér hvíldar í einhverjum hálm-
stakknum.
Er lengra leið á haustið, fengu þeir Ayashi
og hann atvinnu við að hjálpa til við olífur-
uppskeruna. Þá neyttu þeir eins mikils af olíf-
um og þeir orkuðu án þess að verða upp-
götvaðir. Þegar liitinn gerðist afar mikill,
tóku Jreir sér bað í fljótinu. Þá kont Jrað
fyrir, að kristniboðinn þekkti þá naumast, er
þeir mættu við máltíðina, svo óvenjuhreinir
voru þeir orðnir.
Fimm sinnum í viku heimsóttu þeir kristni-
boðann, til þess að fá að vera með á barna-
samkomu og að neyta kvöldverðar á eftir.
Hamid var nú farinn að kunna margar sögui
um Jesúm. Hann vissi, að Jesús var ekki
dýrlingur, heldur Guðs sonur, sem komið
hafði til jarðarinnar. Hann vissi einríig, að
margir sjúkir höfðu komið til lians, lamaðir,
blindir, haltir og margir aðrir, og að Jesús
læknaði þá. Hamid óskaði, að hann hefði
lifað á þeim tíma, því að þá skyldi liann hafa
farið með Kinzu til hans og hann mundi
áreiðanlega hafa opnað augu hennar. Hann
vissi einnig að Jregar Jesús dó á krossinum,
rétti hann út arrna sína, eins og hann vildi
segja: „Verið velkomin!“ Þegar hann var dá-
inn, höfðu menn lagt hann í gröf, sem var
úthöggin í klett, nákvæmlega eins og menn
voru vanir að gera við dýrlinga. En þarna
var mikill munur á. Dýrlingarnir voru kyrrir
í gröfunum, og menn fóru þangað í kross-
ferðir árlega, en Jesús hafði ekki staðnæmzt
í gröfinni. Hann hafði risið upp og gengið
út úr grafhýsinu, og fólkið hafði séð hann í
fögrum trjágarði, álíka yndisfögrum og trjá-
garðinum í gömlu borginni við sólrisið. Hann
háfði risið upp tir gröfinni fyrsta dag vik-
unnar.
Hamid vissi einnig, að Jesús var kominn
heim í hina gullnu borg Jrar sem Guð býr og
þar er hann nú hjá Guði. En liann hefur
sent Anda sinn til jarðarinnar til að vera hjá
mönnunum og til að búa í hjörtum lítilla
drengja, svo að Jreir yrðu góðir. Einu sinni
liafði kristniboðskonan sagt frá því, hvernig
Jesús, fyrir sinn Anda stóð við hjartadyr
þeirrá og drap á þær og vildi koma inn. Þá
var það sem Hamid hafði stungið annarri
hendinni innundir skyrtuna sína og sagt í
djúpri alvöru:
„Ég bæði heyri og finn hvernig hann bank-
ar á mitt. . . . tikk, tikk, tikk!“
En Jtá hafði kristniboðinn útskýrt fyrir
honum, að það var einmitt hans eigið hjarta,
sem sló svo ört. Þegar Drottinn Jesús snertir
hjartað, hafði hún sagt, getur maður ekki
fundið Jiað með höndunum, né heldur heyrt
Jjað með eyrunum. Aðeins þessi tilfinning,
að mann langar til að opna fyrir honum, er
tákn þess að hann hefur drepið á hjartadyrn-
ar. En þá var það sem Hamid hafði spurt,
hvað þeir ættu að borða þá um kvöldið, og
svo hafði ekki verið talað neitt meira um
Jrað, hvernig Jesús drepur á dyrnar. Áhuginn
fyrir matnum háfði truflað samtalið.
10