Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 12

hafði hann alls ekki mætt tvö undanfarin
kvöld. Hann var lítill eftir aldri og mjög veik-
byggður, en var vanur að koma á hverju
kvoldi mánuð eftir mánuð.
„Hvar er Abed-El-Khader?“ spurði hún.
„Hvers vegna hefur hann ekki komið tvö
undaniarin kvöld?“
„Hann getur ekki komið,“ svaraði einn
drengjanna. Röddin var kærulaus. Fötin hans
duttu utan af honum, og hann er föðurlaus.
Hann á alls engin föt að klæðast í og verður
því að halda kyrru fyrir inni, þar til mamma
hans getur unnið sér inn peninga fyrir syk-
urpoka.“
Enginn af drengjunum lét í ljós minnstu
meðaumkun eða undrun yfir þessum upplýs-
ingum. En kristniboðskonunni fannst hún
sjá í anda, lítinn dreng, sem sat skjálfandi af
kulda inni í myrku hreysi, þar sem hann á
sama tíma leitaðist við að vefja að sér drusl-
um, sem héngu utan á honum. Þegar máltíð-
inni var lokið, sneri hún sér að Hamid, sem
var vanur að bíða þar til öllu var lokið, og
spurði:
„Veizt þú hvar Abed E1 Khader á heima?"
Hamid drap höfði.
„Hann á heirna í fjarlægasta hluta borgar-
innar í þirnigerðinu, en vegurinn þangað er
eins og leirgrautur, svo að frænka getur ekki
farið þangað í kvöld.“
„Ó, jú, það get ég örugglega, og ef þú hef-
ur áhuga á því að vinna þér inn peninga þá
mundir þú kannski vilja vísa mér veginn."
„Já, það var nú Hamid fús að gera og af
lífi og sál. — Nokkura aura. Að vaða aur-
leðju og þola regn og vos voru bara smá-
munir gæti hann innunnið sér nokkra aura?
Og svo þótti honum líka vænt um Abed E1
Khader. Hann beið meðan kristniboðskonan
fór upp á efri hæðina til þess að leita að
gömlum fötum. Á meðan notaði Hamid tæki-
færið til að litast um í stofunni. Hann for-
vitnaðist inn í lítið herbergi á vinstri hönd
og uppgötvaði að það var eldhús með hillum
á veggjunum og eldavél með olíukyndingu.
Á hillu einni stóð postulínsskál með eggjum,
og hún var ekki hærra uppi en svo, að hann
mundi ná þangað.
Hamid hikaði. Hann kunni ekki að telja,
en ef til vill mundi kristniboðinn kunna það?
Mundi hún veita því eftirtekt ef hann tæki
ein tvö egg? Ó, það var svo frámunalega gott
að súpa úr eggjum, og hann hafði ekki smakk-
að egg í langan tíma. Því lengur sem hann
ígrundaði þetta því nærgöngulli varð freist-
ingin við hann. Ætti hann ekki að taka á
sig áhættuna? Færi hann svo út og biði úti
fyrir, mundi kristniboðinn ekki veita þessu
neina athygli í rigningunni og myrkrinu. Og
síðar — já — síðar mundi hún svo ekki geta
fært sönnur á, að það hefði verið hann, sem
tekið hefði eggin hennar.
Hamid þreif til sín tvö egg og þaut út um
aðaldyrnar, Jrar sem hann nam staðar og beið
með sitt eggið í hvorri hönd. Hann þurfti
ekki að bíða lengi, áður en kristniboðinn
kom með lítinn böggul í hendinnu ásamt
lykli, svo og nokkru öðru, sem Hamid hafði
ekki tekið með í reikninginn — sterkt vasa-
ljós. Smástrákar, sem eru vanir að læðast um
göturnar í myrkri, fá regluleg kattaraugu og
spjara sig vel án vasaljósa.
„Komdu nú!“ sagði trúboðinn og kveikti
á ljósinu. „Komdu hérna inn undir regnkáp-
una mína, þá getum við bæði notið ljóssins!“
En það vildi nú Harnid með engu móti
samþykkja. Hann var ákveðinn í því að halda
sig á hlið við ljósið, og hljóp Javí í göturæs-
unum og fram með húsveggjunum. Tvisvar
hrasaði hann, og kreisti þá eggin því fastar.
„Hvers vegna vilt þú ekki verða mér sam-
ferða og ganga á miðri götunni?" spurði trú-
boðskonan, sem var undrandi yfir háttalagi
hans. „Þú munt áreiðanlega detta, ef þú hleyp-
ur svona í göturæsinu.”
Hamid muldraði eitthvað um það, að þetta
mundi örugglega ganga vel. Hann var alls
ekki í góðu skapi. Hann óttaðist ljósbirtuna
vegna þessara leiðinlegu eggja, og óskaði jafn-
vel, að hann væri laus við þau, en langaði þó
á sama tíma að halda í J^au.
Birtan frá vasaljósinu gerði það að verk-
um, að umhverfið varð hreinlega biksvart,
t
12