Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 16

Nancy litla
\
Nancy hljóp eftir veginum þar til hún
kom að húsi Benners gamla. Þá gekk hún
hægt framhjá. Hún liorfði yfir grindurnar á
gamla lnisinu, sem var nær hulið í laufi
trjánna.
Nancy var dálítið hrædd við gamla mann-
inn. En það voru öll börn. Ef einhverju
þeirra varð það á að koma nálægt girðing-
unni, kom hann þjótandi út, með stafinn á
lofti, og hrópaði:
„Farið í burtu. Hvað eruð þið að gera
þarna? Þið getið eyðilagt girðinguna mína.“
Óttaslegin leit Nancy heim að húsinu, en
flýtti sér svo burtu. En hún kenndi í brjósti
um hann, því að hann var aldrei glaður.
„Herra nöldurpoki," kölluðu krakkarnir
hann.
Þegar Nancy kom heim, spurði hún
mömmu sína: „Er hann raunverulega gamall
nöldurpoki?"
Mamma hennar, sem var að þvo upp, stóð
hljóð litla stund og hugsaði, svo svaraði hún:
„Nei, það held ég ekki, Nancy mín. Ég hugsa
frekar að hann sé sérstaklega óhamingju-
samur maður. Hann missti konuna sína fyrir
mörgum árum. Síðan er það enginn sem hann
hefur haft, er honum geti þótt vænt um.
Hann þekkir ekki Guð, né elskar hann, eins
og við erum svo lánssöm að gera.
Ég hef aldrei séð hann brosa.“
Nancy hristi höfuðið. „Aldrei“ Nú kenndi
hún enn meira til með honum. „Mamma,“
sagði hún og leit með alvörusvip á mömmu
sína. „Guð getur gert hann hamingjusaman,
er það ekki?“
„Ég ætla að biðja Jesúm að koma inn í
hjarta hans,“ sagði Nancy ákveðið.
Mamma hennar sagði aðeins: „Það gleður
mig, barnið mitt.“
16
Nancy gekk inn í svefnherbergið sitt. Hún
kraup niður við rúmið og bað: „Kæri Jesús,
vilt þú ekki koma inn til hr. Benners — ég
meina inn í hjarta hans. Viltu gera hann
hamingjusaman og vera svo góður að láta hann
fara að brosa aftur. Amen. Þökk Jesús,“ bætti
hún við.
Á meðan hún kraup, heyrði hún hvíslað
hljóðlega hið innra með sér. „Ert þú viljug
til að segja honum það?“
Nú varð Nancy meira en lítið hverft við.
„Ó, það get ég ekki,“ sagði hún. „Það verð-
ur einhver fullorðinn að gera.“
En röddin svaraði: „Vilt þú gera það,
Nancy? Þú ert nógu stór til að þjóna Jesú og
þar með fá svar við bænum þínum.“
Og vegna þess að Nancy elskaði Jesúm,
sagði hún: „Ef þú hjálpar mér, vil ég gera
það, þó að ég sé hrædd.“
Þegar hún kom aftur fram í eldhúsið, sagði
hún:
„Mamma, ég ætla að hjálpa hr. Benners, ég
ætla að segja honum frá Jesú.“
„Ætlarðu að fara núna?" spurði móðir
hennar undrandi.
„Já, alveg á stundinni, mamma, því að ef
ég hika, verð ég kannski ennþá hræddari."
„Ég er glöð yfir því, að þú ferð, vina mín,“
og mamraa liennar brosti til hennar.
„Og Guð vill vera með þér.“
Er Nancy kom að húsi hr. Benners, tóku
fætur hennar að titra. Hún stóð kyrr stundar-
korn og horfði á hið stóra, ferkantaða hús.
„Ó, hjálpaðu mér til að vera hugrökk,"
hvíslaði hún og gekk inn.
Þegar hliðgrindin lokaðist að baki hennar,
langaði hana til að hlaupa burtu. Ef gamli
maðurinn kæmi nú með stafinn á lofti, hvað
ætti hún þá að gera? En hún hélt áfram
gegnum garðinn og drap á hurðin^.