Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 17

Þegar hr. Benners stóð fyrir framan hana,
skalf hún innvortis.
„Nú,“ sagði gamli maðurinn í nöldurtón.
„Hvað vilt þú?“
„Eg — ó, hr. Benners, mig langar svo til,
að þú verðir hamingjusamur."
„Hum,“ drundi í honum. En allt í einu
brosti hann.
„Jæja,“ muldraði hann. „Það getur svo sem
verið að ég þarfnist þess. Komdu inn.“
Inni í gamalli stofu, þar sem hátt er undir
loft, situr nú Nancy á háum stól.
„Getur þú sagt mér, hvað þetta allt á að
þýða?“
„Nancy byrjaði að segja hr. Benners frá
kærleika Jesú og því, hvað það væri gott að
biðja til hans.
Hún sagði: „Þegar Guð kemur inn í hjörtu
okkar, þá gerir hann okkur glöð.“
Hr. Benners studdi staf sínum á hart gólfið.
Hann deplaði augunum.
Nancy var ekki hrædd lengur. Hún sá að-
eins einmana, gamlan mann. Hún renndi sér
niður af stólnum, gekk til hans og lagði
hendina á kné hans.
„Má ég biðja Jesúm að koma inn í hjarta
þitt?“ Hún leit upp í hans gamla, dapurlega
andlit. Hr. Benners lagði sína gömlu og
hrukkóttu hönd yfir hennar litlu, miúku
hönd, um leið og hann hneigði höfuðið til
samþykkis.
Svo bað Nancy: „Kæri Jesús, vilt þú nú
ekki koma inn í hjarta hr. Benners og gera
hann glaðan. í Jesú nafni. Amen.“
Hún leit upp og sá að tár runnu niður
kinnar hans og herðar hans titruðu. Hann
bað einnig: „Kæri Guð, fvrirgefðu mér, og
komdu inn í hjarta mitt. Ég þarfnast þín, ó,
Guð. Enginn veit hve mikið. . . . Þakka þér
að þú sendir þessa litlu stúlku."
Hann grét um stund. Svo þurrkaði hann
sér um augun og brosti. Hann strauk hlý-
lega um hönd Nancy og hún brosti til hans.
„Nú átt þú tvo vini,“ sagði hún. „Þú átt
Jesúm og mig.“
„Já," hann hneigði höfuðið. „Ég hef Guð
og þig. Ég er mjög hamingjusamur maður.
Eg veit ráð
Kristín litla var á ferðalagi með mömmu
sinni. Þzer ferðuðust með járnbrautarlest.
Kristín horfði út um gluggann á járnbraut-
arklefanum. Hún sá skóga, vötn, fjöll og
dali þjóta framhjá járnbrautarlestinni. Á
járnbrautarstöðvunum nam lestin staðar. Þá
fóru nokkrir af farþegunum út og aðrir nýir
komu í staðinn.
Nú kom nýr farþegi inn í klefann þar sem
Kristín og móðir hennar voru. Konan, sem
kom inn í klefann heilsaði mömmu Kristín-
ar kunnuglega.
Konan hafði verið hjá lækninum. Hún gat
ekki sofið á næturnar. Taugar hennar voru
veikar. Hvað taugar væru vissi ekki Kristín
litla, og heldur ekki hvað svefnleysi var, því
að hún var vön að sofna strax og 'hún hafði
lesið kvöldbænina sína.
Nú fór járnbrautin af stað á ný og hélt
áleiðis til næstu stöðvar.
— Ég finn mjög til með þér, vina mín,
sagði mamma Kristínar við konuna.
— Æ, já, sagði konan, bara að maður gæti
fengið einhverja hjálp, en mér getur nú eng-
inn hjálpað.
Vissulega gat konan fengið hjálp — Kristín
litla vissi hvar hjálpin fannst.
— Ég veit ráð, sagði Kristín, en enginn
virtist veita orðum hennar athygli.
— Ég veit ráð, sagði Kristín á ný, en hún
fékk enga áheyrn.
Að lokum gerðist Kristín svo djörf, að hún
tók í arm konunnar og nú fékk hún áheyrn.
— Ég veit ráð, endurtók hún og augu
hennar ljómuðu af áhuga. Jesús getur hjálpað
þér ef þú biður hann um það.
Augu konunnar fylltust tárum. Jesús var
ekki ókunnugur henni. Hún hafði heyrt tal-
að um Jesúm, þegar hún var lítil og gekk í
sunnudagaskólann, og hún hafði þá beðið til
hans, en nú var hún hætt að biðja.
Orð Kristínar litlu færðu huga konunnar
17