Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 28

svo auðugur, gerðist fátækur vor vegna, til
þess að við gætum orðið rík. Hann yfirgaf
himnanna dýrð og kom hingað til hinnar
myrku jarðar, þar sem hann var án heimilis
— úrkast, já, gerðist fátækur okkar vegna, til
þess að hann yrði megnugur að hjálpa hinum
heimilislausu og allsvana að koma til Guðs
eitt sinn og fá að 'búa í himninum.
Á næstu mynd voru hirðar úti í högunum,
sem gættu hjarðar sinnar að n()ttu til. Hamid
minntist geitnanna sinna, og hvernig honum
hafði liðið á meðal þeirra uppi í fjöllunum.
Á næstu mynd var engill Guðs og ljóminn af
dýrð Guðs, sem umlukti hirðana. Þeir voru
auðsjáanlega mjög hræddir, en kindurnar
voru ekki hræddar, en ihéldu áfram að bíta
í birtunni frá englaskörunum. „Yður er í
dag frelsari fæddur,“ sögðu englarnir við
hirðana, og síðan hófu allir hinir himnesku
herskarar að syngja. Ekki heldur þá urðu
kindurnar hræddar. Hamid minntist þess,
hvað kindurnar höfðu kveinkað sér, þegar
þær voru leiddar á brott til slátrunar við
kjöthátíðina. En svo var því ekki varið hér.
Hér var sungið um frið og velþóknun Guðs
á jörðinni. Næsta mynd var öðruvísi. Hirð-
arnir höfðu falið hjörðina í vernd englanna
og farið inn í borgina. Þar sáust þeir nú
beygja kné í tilbeiðslu, berfættir sem þeir
voru. Hamid kom enn í hug hversu ólíkt
þetta væri kjöthátíðinni — fórnarhátíðinni.
Þetta hér var frásagan um þeirra eigin hátíð,
hátíð Kinzu. Vegna þess að Jesús var kominn
sem lítið barn og var lagður í jötu, já, vegna
þess var hans hátíð. Hann sem var konungur
himinsins hafði gefið sjálfan sig okkar vegna
undir smán og kvalafullan dauða, liann
þurfti að búa hjá dýrunum. Það var einnig
hátíð landsmanna hans, hafði kristniboðinn
sagt, því að hirðarnir höfðu verið þeir
fyrstu sem komu til að tilbiðja, og María,
það var nafnið á móður litla barnsins, var
fátæk ung kona utan af landi. Einnig hafði
kristniboðinn útskýrt það fyrir þeim, að
þetta væri ihátíð dýranna, hinna þjáðu dýra.
Uxarnir, sem voru vanir að ganga beygðir
undir ok og oft verið píndir áfram með brodd-
um, ihöfðu komið svo nærri jötunni, og eng-
inn hafði rekið þá burt. Allir í fjárhúsinu
höfðu fundið, að þeir voru eitt með barninu
í jötunni. Hversu ólíkt var þetta ekki fórn-
arhátíðinni, þar sem hinir ríku og vel stæðu
lifðu í vellystingum og köstuðu síðan leifun-
um til beiningamannanna og hundanna!
En nú var sýningunni lokið og kristniboð-
inn tendraði ljósið á ný. Allt var horfið, er
minnti á hátíðina, nema kertastubbarnir og
karamellubréfin, appelsínu og bananahýði,
sem allt vitnaði um forgengileikann. En hugs-
unin um kærleikann sem gaf allt og gerðist
fátækur vor vegna var eftir í hjarta Hamids.
Það streymdi hlýleiki og friður í hjarta hans,
er hann gekk hljóðlega út á blautar göturnar.
Kinza stóð í dyragættinni og veifaði til
drengjanna, og er hann gekk framhjá henni,
greip hann tækifærið og strauk mjúklega yfir
hárið hennar.
Hinir drengirnir voru spölkorn á undan.
Trúr venju sinni fór hann síðastur út. Hann
hugsaði um myndirnar og tók naumast eftir
því hve rigningin var rnikil. Rétt í þeim svif-
um, að hann gekk framhjá götuljósi einu,
lieyrði hann aumkunarlegt miálm. Þegar
hann athugaði nánar hvaðan það kom, upp-
götvaði hann kettling, magran og blautan,
sem reyndi að leita skjóls á bak við frárennsli-
rör.
Á sínum ellefu barnsárum hafði hann séð
marga ketti deyja, en aldrei hugsað neitt út
í þiáningu þeirra né annarra dýra. En í
kvöld var þetta á einhvern hátt öðruvísi. Hon-
um var ómögulegt að útskýra, hvernig í því
lá. En hann hafði fundið hvernig hann lað-
aðist að Jesúbarninu, sem var saklaust, auð-
mjúkt og Ifullt af meðaumkun. Án þess að
hann vissi af því, höfðu sáðkorn miskunnsem-
innar fallið niður í hjarta 'hans. Og sér til
mikillar undrunar uppgötvaði hann, að hon-
um var hreint ekki sama um litla, soltna dýr-
ið, og aldrei þessu vant bevgði hann sig nið-
ur og tók það í fang sitt. Kisa var svo mögur
og mjósleain, aðeins bein og skinn. Hann
fann greinileea hvernig litla hjartað barðist
í brjósti hennar.
28