Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 33

Fyrsta bænheyrslan
Kæra Barnablað!
Ég ætla að setjast nlður og skrifa Þér nokkrar línur.
Fyrst ætla ég að biðja afsökunar á því, að ég skulda svo
mikið. Mig minnir að ég hafi sent þér peninga með sög-
unni, sem ég sendi þér í fyrra vetur. Ef svo er ekkl,
vilduð þið þá ekki setja miða innan í næsta Barnablað
og segja mér hvað ég skulda, ef Það er eitthvað? En ég
ætla að senda ykkur með þessu bréfi borgun fyrir árin
1967 og 1968, samtals kónur 90,00.
Svo ætla ég að stinga hér innan í bréfið smá sögu. Hún
er 'Sönn. Ég er sjálf aðalpersónan.
Ég þakka svo innilega fyrir ánægjulegt og lærdómsríkt
lesefni á síðastliðnum 6 árum, sem ég hef keypt Barna-
blaðið. Ég hef keypt það síðan ég var 11 ára og ætla að
kaupa það áfram.
Svo óska ég þér gæfu og gengis á komandl árum.
Helga Agnars Jónsdóttir,
Steiná, Svartárdal, A.-Hún.
E. S. Ekki birta þetta bréf. Ef þið viljið vera svo væn
Afganginn af peningunum megið þið eiga. H. A.
Barnablaðið þakkar þér, Helga, skilvísina og peninga-
gjöfina. Þú skuldar ekki neitt. Hefur greitt fram á
árið 1969, eins og áritun á blaðinu sýnir. Okkur finnst
við ekki geta annað en birt bréf þitt. Það eru einmitt
svona bréf, sem okkur þykir mest varið i, bréf sem koma
beint írá hjartanu, og segja hlutina umbúðalaust. Fyrir-
gefðu okkur svo, að vlð skulum birta bréfið. Og söguna
þína tökum við í blaðið með Þakklæti. Ritstj.
Ég var 7 eða 8 ára gömul þegar þessi saga
gerðist.
Það var vor og fuglasöngurinn var nýfarinn
að óma um loftið allan daginn.
Eitt var það sem skyggði á gleði mína
þennan dag. Það átti að marka lömbin í dag.
Mér fannst alltaf sárt að sjá þegar það
var gert. En þetta er nauðsynlegt til að hver
bóndi þekki sín lömb.
En þetta átti nú ekki að vera aðalsöguefnið.
Pabbi átti úr, sem var bilað og þess vegna
bara geymt ofan í skúffu. Það átti að senda
það í viðgerð seinna.
Ég var eitthvað að snúast kringum mömmu
og sá þá úrið og fór að skoða það.
Eg spurði mömmu, hvort ég mætti vera
með það smástund.
Mamma sagði að það væri í lagi, ef ég pass-
aði það og léti það á sinn stað aftur.
Ég festi úrið á mig, og fór að leika mér.
Skömmu síðar kom pabbi og sagði mér að
búa mig og koma að smala lömbunum.
Ég fór í úlpu og stígvél og svo lögðum við
af stað.
Þegar við komum norður að girðingunni,
fórum við að hotta á ærnar heim á leið.
Eftir nokkra stund, var ég orðin þreytt, og
settist niður við stóran stein.
Þegar ég var búin að hvíla mig, stóð ég
upp og lagði af stað heim með ærnar.
Við rákum ærnar inn í réttina fyrir ofan
bæinn. Svo héldum við heim að bænum til
að borða miðdegismatinn.
Þegar ég var búin að borða, mundi ég
eftir úrinu og ætlaði að fara að taka það af
mér.
Þá sá ég að það var ekki á handleggnum á
mér. Ég var sem sagt búin að týna úrinu hans
pabba.
Mér brá nú heldur í brún.
Kannski yrði pabbi voðalega reiður. Hvað
átti ég að gera?
Loks tók ég það ráð að ganga upp að rétt-
inni og þaðan sömu leið og við rákum ærn-
ar. Ég horfði vel í kringum mig. Hvergi sá
ég úrið.
Ég gekk alla leið að steininum, sem ég
hafði hvílt mig hjá.
Ég gekk hringinn í kringum steininn og
þar í kring. Ég skoðaði ofan í lautir og skorn-
inga, en hvergi fann ég úrið.
Þá varð mér allri lokið.
Framh. á bls. 35.
33