Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 37

lesa. „Nam-nam“ sagði hann. „Það er víst fátt
sem jafnast á við það að borða slíkt góðgæti.
Markús vonaðist eftir að móðir hans mundi
gleyma ritgerðinni hans. En svo var ekki, þvi
miður. Hann sá á svip hennar, að hún var að
bíða eftir að fá að sjá hana. Það var ekkert
annað að gera, en að koma með hana. Dálítið
skömmustulegur rétti hann móður sinni hana.
Því næst tók hann skálina sína, settist fyrir
framan eldinn og fór að borða það sem í
lienni var. „Mér líkar hugsunarháttur þinn,
Markús minn,“ sagði móðir hans. „En gætir
þú ekki skrifað ritgerðina svolítið betur?“
„Þetta dugar alveg,“ svaraði Markús.
Kennslukonan mín er ekki að finna að hlut-
unum." Eiginlega var hann mjög hissa á því,
að mamma skyldi ekki biðja hann að endur-
rita hana. f stað þess rétti hún honum ritgerð-
ina, alveg þegjandi.
Það var langt liðið á kvöld, þegar Markús
fór að hátta. Það var svo gaman að sitja í
makindum fyrir l'raman eldinn, svo að hann
langaði helzt ekki að fara þaðan. En nú mundi
hann allt í einu eftir því, að hann hafði átt
að lesa yfir 100. sálm Davíðs. Öll sunnudaga-
skólabörnin áttu að skila honum á næstkom-
andi sunnudegi, í sunnudagaskólanum. En
það var orðið svo áliðið. Og ef til vill kunni
hann þennan sálm. Hann var búinn að lesa
hann svo oft. Þar að auki var það aðeins
fimmtudagur. Það voru tveir dagar eftir til
sunnudas;sins. Þá sræti hann lært hann betur.
Það dugar alveg, hugsaði hann. Nú gat hann
farið rólega upp í Iilýja rúmið sitt og haft
það gott. Hurðin var opin inn í borðstofuna
og þaðan frá heyrðist síðasta snarkið í arnin-
um, eldurinn var alveg kominn að því að
slokkna. Úti var slyddu veður og hann heyrði
hvernig vindurinn og snjórinn börðu glugg-
ann fyrir utan.
Næsta morgun lá snjórinn í djúpum sköfl-
um fvrir framan húsið þeirra. Þegar Markús
var að fara inn í borðstofuna til þess að borða
morgunverð, sá hann gegnum gluggann, föð-
ur sinn vera að moka snjó. En Markús tók eft-
ir því, og undraðist, að þegar faðir lians var
nærri búinn að moka alla gangstéttina. skildi
hann eftir svolítinn part, sem hann mokaði
ekki.
Hvernig í ósköpunum stendur á því?
Markús barði í gluggann. „Pabbi, þú mok-
aðir ekki alla stéttina,“ kallaði hann. En fað-
ir hans tók rekuna á öxl sér og sneri aftur að
liúsinu. „Þetta dugar alveg,“ svaraði hann.
„Það er hér um bil búið!“
Þegar þeir, eftir litla stund, sátu saman við
borðið, sagði pabbi hans við hann: „Þegar þú
ferð í skólann, þá getur þú fengið ferð með
mér, ef þú ert tilbúinn kl. 8.“ Markús flýtti
sér eins og hann gat, að taka skóladótið sitt
saman. Því næst fór liann í úlpuna sína og fór
út. Þegar hann var búinn að ganga nokkur
skref, sökk hann alveg niður í snjóinn, sem
faðir hans 'hafði ekki mokað. Ég skil bara ekki
hvernig pabbi er orðinn, hugsaði hann, á
meðan hann var að reyna að taka snjóinn úr
kuldaskónum sínum. Þegar hann var búinn
að því, flýtti hann sér til pabba síns út í bíl-
inn.
„Ég hef hugsað mér að gefa ykkur frest til
morgundagsins, með það að skila ritgerðum
ykkar,“ sagði kennslukonan, þegar hann kom
í skólann. Þetta var mikil liuggun fyrir þá
37