Barnablaðið - 01.02.1980, Blaðsíða 17

Þaó voru 15 kílómetrar inn aö Háubrekku.
Þar var nú aldeilis aðstaða til aó renna sér á
sleða. Flestir strákanna höfóu verið þar, en
Sverrir aldrei. Mamma hans gat ekki ekió
honum inneftir, því hún varó aó passa yngri
bræöur hans. Pabbi var mikið aö heiman,
vegna vinnunnar, svo hann haföi engan
tíma nema um helgar. Þá fóru þau til kirkju
og í sunnudagaskóla, svo ekki gafst tími til
sleðaferða.
,,Það væri nú gaman aó renna sér í Háu-
brekku," sagði Sverrir.
,,Þú getur fengið aó fara með mér. Vió
skulum koma heim og spyrja hana
mömmu," sagði Haraldur og þeir fóru heim
til hans.
Mamma hans Haraldar var steinhissa á
því að Sverrir hafði ekki komió inn aó Háu-
brekku og hún sagói:
,,Þú mátt fara með okkur, Sverrir minn, en
þú veróur að fá leyfi hjá mömmu þinni."
Sverrir hljóp alla leið heim til að tala um
þetta við mömmu sína. En mamma varð ekki
mjög glöð þegar hann bar upp erindið.
„Sverrir minn, ég veit ekki hvort þú mátt
fara,“ sagði mamma. ,,Ég þarf að hjálpa til
við að pakka fatasendingu til kristniboðsins
og það á að gera þaó síðdegis á morgun. Ég
var búin að lofa aó hjálpa til við þaó.“
Sverrir varó svolítið leiður. Hann vissi að
mamma treysti því að hann mundi passa
yngri bræóur sína.
,,Fæ — fæ ég þá ekki að fara?“ spurði
hann.
,,Ég get ekki fengið neinn til aó passa
börnin nema þig, en ég skal samt reyna
hvort ég get leyst vandann," sagói mamma.
Sverrir vonaði aó hún fengi aóra barna-
píu, og hann fór út aó leika sér í snjónum.
Þegar hann kom inn um kvöldió spurði
hann mömmu:
„Hefurðu fengið einhvern til aó passa?“
„Nei, en ég verð víst aó leyfa þér að fara,“
sagði mamma dauflega. „Ég veit að félagar
þínir hafa allir farió inn eftir að renna sér og
ég veit hvað þig langar mikið aó fara. Ég
reyni bara aö taka börnin með mér í pökk-
unina.“
Sverrir vissi aó það var mikilvægt aó
mamma gæti hjálpað til við að pakka fötun-
um ótrufluð. Pakkarnir uróu aó vera til á
tilsettum tíma. Hann hafði oft heyrt sagt frá
því hvernig þessi föt urðu fátæku fólki til
hjálpar og bjargar. Einnig höfóu margir
komist til trúar á Jesúm Krist vegna þessa
starfs.
Þegar Sverrir fór aó sofa um kvöldið bað
hann bænirnar eins og hann var vanur.
Snögglega hætti hann. Hann gat ekki haldió
áfram. Það var eins og rödd talaði í huga
hans.
„Ert þú ekki sofnaóur,“ spurði mamma
undrandi, þegar Sverrir kom á náttfötunum
inn í eldhús.
„Ég ætla að passa fyrir þig á morgun, svo
að þú getir pakkaó fötunum,“ sagði Sverrir.
Mamma varð mjög glöó og faðmaði Sverri
að sér. Hún sagði:
„Þú gleður mig mjög mikið og meó þessu
hjálþarðu málefni Jesú og starfi hans.“
Um morguninn gaf Sverrir mömmu sinni
afmælisgjöfina. Hún opnaði pakkann og var
mjög ánægð með klútinn. „Þetta var góð
gjöf. Ég ætla að hafa klútinn í dag. En vinur
minn, þaö var þó enn betri gjöf að þú ætlar
að passa fyrir mig í dag.“ Sverrir fór glaður í
skólann.
Þegar Sverrir kom heim úr skólanum fann
hann sér bók, sem hann ætlaói að lesa um
daginn. Allt í einu hringdi síminn. Það var
mamma Haraldar. Hún sagði að af óviðráð-
anlegum ástæóum yrði hún aó fresta förinni
inn aó Háubrekku þar til daginn eftir. „Ég
vona að þú getir farió með okkur á morg-
un," sagði hún að lokum.
„Bíddu aóeins," sagði Sverrir. „Mamma,
má ég fara meó Haraldi inn í Háubrekku á
morgun?"
„Já, já,“ sagði mamma brosandi — og nú
vissi Sverrir að hann gat hlakkað til að
renna sér á fleygiferó niður bröttu brekk-
urnar.
17