Barnablaðið - 01.02.1980, Blaðsíða 20

«
SNJÓKARLINN, SEM ALLIR ÁTTU
Nönnu langaði til aó halda „snjókarla--
boð“, og að sjálfsögðu var mamma til í það
líka.
Nanna bauð börnunum í sunnudaga-
skólanum að koma og búa til heimsins
stærsta snjókarl.
„Ég skal baka vöfflur og búa til heitt
súkkulaði," sagði mamma. „Það ætti að
bragðast vel eftir að hafa leikið í snjónum.“
Þegar veisludagurinn rann upp, komu
allir á réttum tíma.
„Hjálpið þið mér að velta þessum snjó-
bolta," sagði Nanna.
„Við hjálpum þér,“ sögðu Manni og Palli,
Súsanna og Gerða.
Þau fóru öll að velta snjóboltanum. Því
lengur sem þau veltu boltanum, því stærri
varð hann.
„Þetta er gaman,“ sagði Súsanna.
„Það eru allir krakkarnir í sunnudaga-
skólanum svo skemmtilegir," sagði Palli.
„Þið eruð alltaf svo glöð.“
„Það er af því að við elskum Guð,“ sagði
Gerða. „Þegar við elskum Guð, viljum við
gera það sem rétt er.“
„Það er alltaf gaman, þegar vió hjálpumst
að,“ sagði Nanna. Allir krakkarnir veltu nú
saman öðrum minni snjóbolta og settu hann
ofan á þann stóra. Síðast gerðu þau lítinn
bolta og höfóu fyrir höfuð á karlinn. Svo
höfðu þau steina fyrir augu, gulrót fyrir nef
og kolamola fyrir brosandi munn. Þau settu
langagrein gegnum snjókarlinn. Það voru
hendurnar. Manni setti rauðan vettling á
aðra höndina. Gerða setti grænan vettling á
hina höndina. Palli batt gula trefilinn sinn
um hálsinn á snjókarlinum.
„Þetta er flottur snjókarl,“ sagði Nanna.
„Nú skuluð þið koma og fá ykkur hress-
ingu,“ kallaði mamma.
Börnin hlupu öll inn.
Það rigndi um nóttina. Um morguninn var
nær allur snjórinn farinn. Og þar sem snjó-
karlinn hafói verið, var rauður vettlingur,
grænn vettlingur og gulur trefill.
„Þetta var góður snjókarl,” sagði Nanna,
„því hann skilaði aftur fötunum, sem við
klæddum hann í.“
Þýtt Gullý.
20