Barnablaðið - 01.02.1980, Blaðsíða 21

FRAMHALDSSAGA
Tómas eignast vin
Hann er einn, aleinn. Skyldi Anna finna sig
jafn einmana? Hann hugsar og hugsar. Ef hún
vildi nú aldrei framar leika vió hann! Hann veróur
ennþá meira einmana. Allt í einu dettur honum í
hug, aö þegar hann var einmana áöur, þá átti
hann Guö aö. Hann er búinn að gleyma Guói.
Besta vininum sem er til, sem aldrei svíkur, sem
aldrei veröur ósáttur viö mann, — sem aldrei
yfirgefur mann.
Tómas þekkir eitt ráó til aó vita hvort Anna vill
vera vinur hans áfram. Hann ætlar aö biöja Guö
að sjá um málið. Og hann biður til Guós, að ef
Anna vilji verða vinur hans aftur, þá — „kæri
Guö, láttu hana svara, þegar ég þlikka meö
B Ijósinu þrisvar sinnum."
Síöan klifrar Tómas uþþ á stól viö gluggann.
Hann heldur nióri í sér andanum. Ef— hún nú
ekki vill!
Honum finnst hann bíöa lengi, en svo —
loksins! Anna svarar meö því aö kveikja og
slökkva þrisvar á sínum lampa. Þá blikkar hann
aftur. Sama merkió, til aö sýna henni rækilega
aö hann hefur gleymt öllu, og vill vera vinur
hennar áfram. í þetta skifti svarar Anna fljótt.
Þaó veröur snögglega svo hlýtt og gott í hjarta
Tómasar, og hann spennir greipar og þakkar
Guöi fyrir hjálþ hans. Síðan gengur hann fram í
eldhúsið, og segir mömmu aó hann sé svangur.
Mjólk úr tveim stórum glösum og þrjár brauó-
sneióar með kavíar hverfa, áöur en hann leggst
til hvíldar. Klukkan þrjú á morgun ætlar hann aó
hitta Þorbjörn, en áöur ætlar hann aó keyra
■ Önnu niöur aö höfninni til aö sjá skipin.
Anna er íspánýjum kjól þegar Tómas kemurtil
aö sækja hana, þau eru bæöi ofurlítið feimin,
eftir þaö sem kom fyrir. Þau líta hálf vandræöa-
leg hvort á annaó, og segja ekki margt. Sirka og
Per hjálpa þeim yfir fyrstu erfióu mínúturnar,
með aö tala um nýja kjólinn hennar Önnu, og
rauöa nýja hárbandið, sem hún fékk samtímis.
Tómas langar til aö segja aö honum finnist Anna
reglulega falleg í nýja kjólnum og meö þetta fína
hárband, en hann kemur ekki upp oróunum sem
hann vildi segja.
Þegar dyrnar lokast á eftir börnunum, ganga
þau þögul eftir götunni, þaö er svo hljótt, —
undarlega hljótt. Aóeins heyrist dálítió skrall í
ööru hjólinu á hjólastólnum. Tómas hafói hugs-
aö sér aö fara meó Önnu niður aö höfninni, en
skyndilega velur hann aöra leiö. Hann veit ekki
hvers vegna.
Þau þegja áfram. Tómas keyrir án umhugs-
unar um miöbæinn meö Önnu. Lengra og lengra
frá höfninni.
Allt í einu eru þau komin aö kirkjunni. Tómas
hrekkur vió. Hérna var það sem þaö byrjaði. —
Hér var þaö sem þau reiddust hvort viö annað.
Hann skammast sín. Hvers vegna þurftu þau
endilega aö veröa ósátt í kirkjunni. Tómas fær
hugmynd. Hann beygir inn á bílastæðiö viö
kirkjuna meö hjólastólinn, keyrir aö dyrunum og
biöur hljóölega meö sjálfum sér: Kæri Guð, láttu
dyrnar vera opnar. Geföu aö dyrnar séu opnar,
kæri góöi Guö!
Á sama andartaki opnast dyrnar og maöur
kemur út, meö sóp.
Megum viö fara inn í kirkjuna og skoöa hana?,
kallar Tómas.
Já, vissulega, svarar maöurinn, kirkjan er
alltaf opin fyrir þá sem vilja.
Sólin skín inn í gegn um einn af háu, mjóu
gluggunum, og vermir hvítan kaldan vegginn.
Sólargeislarnir leika um glitrandi messings-
lamþaskermana. Þaö er svo hljótt og kyrrt þar
inni. Tómas þorir tæplega aö anda, hann er
hræddur um aö trufla friðinn. Ó, segir Anna,
hvaö þetta er fallegt. Þaö er svo gott aö vera hér
í dag. Mér finnst mikið betra aö vera hér í kirkj-
unni þegar hún er tóm.
Finnst þér það?, hvíslar Tómas. Hann er svo
«
21