Barnablaðið - 01.06.1980, Blaðsíða 29

geti fengið það fljótlega?" ,,Eg skal hringja þeg-
arvið komum á næstu bióstöö, og skýra þeim frá
því sem gerst hefur. Svo verður þú að bíða, uns
næsti áætlunarbíll kemur með veskið.“
Þær fóru úr áætlunarbílnum á næstu biðstöð.
Þar biðu þær í þrjár klukkustundir þar til næsta
áætlunarþíll kom. Þegar hann rann inn á stöð-
ina, spurði móðirin vagnstjórann um peninga-
veskiö sitt. ,,Nei, það er ekki meðferóis. Þeir
hljóta aó hafa gleymt aö afhenda mér það“,
svaraði þláklæddi ökumaðurinn.
Nú varð móðirin stórum áhyggjufyllri. Hér
stóðu þær uppi peningalausar og áttu ennþá
eftir sex eöa sjö hundruð mílur, til borgarinnar
þar sem amma bjó. Ó, hve hún bað heitt að
enginn heföi tekió peningaveskiö hennar, ó-
frjálsri hendi. ,,Kæri Guð, þú hefur ætíó uppfyllt
allar þarfir okkar. Hjálpaðu okkur nú í þessum
kringumstæðum."
Farmióasalinn hringdi aftur til borgarinnar,
þar sem þær skiptu um áætlunarbíl. ,,Já, veskið
er hérna hjá okkur“, sögðu þeir. „Okkur láóist
aö senda þaö með síóasta áætlunarbíl. Láttu
hana bíða þarna, og þaö skal ekki bregðast aö
senda það meö næstu feró.“
Móðirin stundi. Hugsa sér að veröa að bíða
aórarþrjárklukkustundir. Þærvoru þegarfarnar
að kenna hungurs, og Sandra var svo svöng að
henni lá viö gráti. Þær héldu burt frá farmiða-
sölunni. Skammt frá þeim stóó maður er fylgdist
með þeim. Söndru fannst hann minna sig á afa
sinn. Maóurinn gekk yfir til móður Söndru og
sagði: ,,Ég varð óvart áheyrandi aö samræóum
ykkar. Ég er viss um, að telpan hlýtur að vera
orðin banhungruö. Reyniö ekki aö stööva mig.
Ég ætla aó Iáta veitingastofuna senda ykkur dá-
lítið af pylsum og mjólk.“
Móóirin klökknaói, þegar hún þakkaói mann-
inum hjálpsemi hans. Að lítilli stundu liðinni,
þegar þær sátu yfir pylsum og mjólk sagöi
Sandra: „Var ekki Guö góður aö senda okkur
þennan mat?“ „Já góða mín sagói mamma,
hann hefur aldrei brugðist okkur." Eftir að þær
höfðu matast, leiö tíminn hraöar uns von var
næsta áætlunarbíls. Þegar rútan kom fékk
móðirin veskiö sitt, og síóan lögöu þær upþ á ný
með áætlunarbílnum, áleiðis til ömmu. Hjarta
Söndru litlu söng af gleöi og fögnuói. „Þakka
þér góði Guð fyrir hjálp þína.“
— Juanita Brown.
ORÐHELDNI
Söguritarinn W. Napier var einu sinni á
skemmtigöngu uppi í sveit á Englandi. Þá hitti
hann stúlku á fimmta árinu, er var að gráta yfir
matarkrukku, sem hún hafói átt að færa föður
sínum mat í krukkunni og var nú orðin hrædd um
aö hún yrði hýdd, þegar hún kæmi heim. Þegar
hún sá Napier koma, glaðnaöi yfir henni og von
um hjálp skein út úr hinu litla, sakleysislega
andliti hennar. „Getur þú nú ekki hjálpaó mér,“
sagði hún,“ og setti krukkuna aftur saman."
Hann kvaðst nú reyndar ekki geta þaö, en
sagóist skyldi gefa henni nóga peninga til þess,
að kaupa aðra krukku í staðinn. En þegar hann
opnaði pyngju sína, sá hann að engir smápen-
ingar voru í henni. Hann lofaói þá litlu stúlkunni
því, að hann skyldi koma næsta dag á sama tíma
og sama staó, sem þau nú hittust á, og færa
henni peningana. Sagði hann henni einnig, að
hún skyldi segja móöur sinni aó hún hefói mætt
manni, sem hefði lofað að gefa henni peninga til
að kaupa nýja krukku. Hún gekk þegar heim til
sín og hætti að gráta, því að hún var fullkomlega
sannfærö um, að maðurinn mundi efna þaó,
sem hann haföi lofað.
Þegar Napier kom heim til sín, lá bréf á boró-
inu hans, og í því var hann beðinn aö koma í
kvöldveizlu á öörum bæ. í veizlu þessari bjóst
hann við aö yrðu menn, sem hann langaði til aö
tala viö. Hann fór nú að hugsa um, hvort hann
heföi tíma til aó finna litlu stúlkuna áöur en hann
færi í veizluna. En hann sá fljótt, aö það var ekki
hægt, annað hvort yrði hann því að svíkja barn-
ið, eöa missa veizluna. Hann kaus hið síðara, og
sagði: „Ég vil ekki svíkja litlu stúlkuna, því hún
trúði mér svo vel.“ Hann áleit sig skyldan til að
neita boóinu, svo hann gæti haldið loforö sitt vió
barnið. Fór hann síðan með peningana til litlu
stúlkunnar á sama tíma og sama staö og hann
haföi lofað henni. — Reyndar hefói hann getaö
fengiö einhvern til að færa henni peningana, en
þaó þótti honum rangt, því hann haföi lofað
henni því, aö koma sjálfur.
29