Barnablaðið - 01.06.1980, Blaðsíða 34

Forvitna Katrín
Katrín litla var ósköp lík öðrum ungum stúlk-
um á sama aldri — ámóta há, ámóta sver og
næstum þvíjafn falleg. En þeirsem þekktu hana,
vissu aó í einu var hún vissulega einstök. Allar
átta ára stúlkur eru svolítið forvitnar, en Katrín
var verri en allar aðrar.
Einu sinni, skömmu fyrir jól, var Katrín að
hjálpa til í eldhúsinu. Henni þótti gaman að vera
viðstödd, þegar mamma eldaði mat. Þetta til-
tekna síðdegi var Katrín forvitnari en nokkru
sinni fyrr. Hún rak fingurna niður í hverja skálina
eftir aðra og smakkaði, hún var meö nefið í
hverri kirnu. Svo varð mamma þreytt á þessu og
sendi hana út í búö.
Þegar nú Katrín þvældist ekki lengur fyrir, gat
mamma lokið verkunum. Af því hún var búin að
laga matinn, og Katrín átti von á vinkonum sín-
um í heimsókn, ákvað hún að koma þeim á óvart.
Hún tók sykurbrauð og skar þaö í tvennt, smuröi
jarðaberjasultu á milli og lagði helmingana
saman. Svo skreytti hún kökuna með vanillu-
kremi, bananasneiöum og blóðrauðum kirsu-
berjum. Kakan var mjög girnileg. Hún stakk
kökunni langt inn í skáp, svo Katrín gæti ekki séð
hana.
Eftir stutta stund kom Katrín jafn forvitin og
áóur. Hún vildi fá aö vita hvaö mamma hafði gert
á meðan hún skrapp út. Hún gáði hvort nokkuð
var að bakast í ofninum, en þar var ekkert. Þá
hlaut mamma aó hafa sett þaö inn í skáp. Hún
var aö því komin að opna skápinn, þegar
mamma sagði: „Karen, þú mátt ekki opna skáp-
inn“ — ,,Mig langar að sjá, hvaó þú bjóst til.“ —
,,Þú mátt ekki opna skápinn" svaraði mamma
ákveðin.
Nú tífaldaðist forvitnin. Hvaö leyndist í skápn-
um? Þaö hlaut aö vera eitthvað sérstaklega gott.
Hvað í veröldinni gat það verið? Hægt læddist
hún að skápnum. ,,Karen!“ Karen skildi hvað
mamma átti viö, og hún stökk frá skápnum.
,,En hvað er í skápnum?'1 spurði hún. ,,Hafðu
engar áhyggjur af því. Það er bara svolítið handa
þér og vinkonum þínum, sem þið fáið að gæöa
ykkur á í kvöld." — „Mamma, má ég sjá þaö,
bara einu sinni?" — ,,Nei.“
Um leið kallaði ein nágrannakonan á mömmu
og baö hana um að líta á barn sem var lasið. Eftir
að hafa aðvarað Karen um að snerta ekki við
skápnum og að leika sér ekki með eldspýtur, fór
mamma til nágrannans.
Karen settist á stól og starði án afláts á skáp-
inn. Ó, hvaö skyldi vera á bak viö skáphurðina?
Hún hugsaói: Skyldi mamma nokkuð hafa á móti
því aó ég rétt gægðist? Lokaaðvörun mömmu
klingdi í eyrunum. En augun leituðu aftur og
aftur að skápnum, og hana langaði svo að
gægjast. Aftur hugsaði hún, bara einu sinni,
einu sinni.
Svo stóð hún upp og læddist að skápnum.
Það var eins og lítii rödd hvíslaði í eyrað: Þú þarft
bara að opna hurðina og þá sérðu. Því nær sem
hún kom skápnum, því sterkari varð freistingin.
Hún tók fram stól, klifraði upp á hann og tók um
húninn á hurðinni. Það brakaði íhurðinni og hún
leit í kring til að gá hvort mamma væri nokkuð að
koma. En hún sá ekki neinn.
Þegar hún var búin að opna hurðina kíkti hún
inn. Ó, þarna stóð hún. En hvað hún vargirnileg!
hún ætlaði að opna hurðina aðeins betur, en
hurðin var þung og sveiflaðist upp á gátt. Karen
var svo hrifin af kökunni að hún beygði sig yfir
hana til að finna lyktina af kökunni. Henni fannst
kakan svo falleg og hún fékk sér svolítið van-
illukrem á fingurinn. Enn gott krem! Hún varð að
fá sér svolítið meira.
Einmitt þá heyröi hún hljóð eins og hið næsta
sér og hún sneri sér við. Hún sá ekkert sem
valdið gæti hljóðinu, en það var eins og eitthvað
kæmi við fötin hennar. Hún varð hrædd og
skellti aftur skáphurðinni, settist á stólinn og
einmitt þá kom mamma.
Karen reyndi að sýnast sakleysisleg á svipinn
og mamma tók ekki eftir neinu. Þær hjálpuðust
aö við uppvaskið og þegar því var lokið lagði
Karen á borð. Allt átti að vera tilbúið þegar vin-
konurnar kæmu.
„Langar þig ekki að sjá hvaö er í skáþnum?"
spurði mamma. ,,Jú, það væri gaman" svaraði
Karen dauflega. Henni leið ekki vel. Mamma var
svolítið undrandi, en sagði ekkert.
34