Barnablaðið - 01.12.1980, Blaðsíða 20

Sögur ömmu:
TVÖ
BÆNASVÖR
Amma haföi mikla trú á bæn. Hún fullvissaöi
mig um aö Guö svaraði ávallt þegar viö bæðum í
trú. Ég þreyttist aldrei á aö heyra ömmu segja
sögur af bænheyrslu.
„Amma, viltu segja mér frá því þegar afa
vantaöi skó“.
Amma kom sér vel fyrir í stólnum sínum meó
prjónana í kjöltu sinni, og viö fórum aftur í tím-
ann til litla sveitabýlisins í noröurhluta
Michiganríkis.
„Jæja, afi þinn og ég fluttumst á bóndaþæinn.
Hann vann höröum höndum alla vikuna til aö
hafa ofan af fyrir okkur. Móöir þín var þá þara lítil
telpa og frændi þinn ungbarn. Afi prédikaöi á
sunnudögum í litlu kirkjunni í nágrenninu.
Kirkjugestirnir voru jafn snauöir aó fjármunum
eins og við, en afar gjafmildir á hænsni, ávexti
og grænmeti. Viö höfóum alltaf nóg í matinn. En
aö lokum kom sá dagur, aö afi sagði: „Mabel, ég
get alls ekki stígiö í ræðustólinn aftur í þessum
skóm. Tærnar eru komnar út úr þeim og ég þori
ekki aö hreyfa mig, af ótta viö að einhver sjái
þær!“
Þaö var satt. Skórnir hans voru orðnir gat-
slitnir og bættu sokkarnir komu í Ijós. „Já, sagði
ég, en við eigum enga peninga fyrir nýjum skóm
og eigum ekkert sem viö getum selt, til aö afla
okkur þeirra. Viö verðum aö biöja Drottinn að
gefa okkur skó".
Afi trúði því ekki aö viö ættum aö þiðja Guó um
það, sem viö gætum sjálf leyst úr á einhvern
máta. En þaö var vonlaust hvaö skóna snerti,
svo viö byrjuðum aö biója Guð um skó.
Ég er viss um að afi hugsaði oft um skóna
þessa viku, en hann minntist aldrei á þá aftur.
Hann gekk aö störfum sínum á bænum, í trausti
þess aö Guö mundi uppfylla allar þarfir.
Á laugardagsmorguninn kom lítill eineykis-
vagn heim traðirnar okkar, og afi fór út til aö taka
á móti honum. Þar var kominn einn mannanna
úr kirkjunni meö hænu í sunnudagsmatinn. Eftir
nokkrar samræóur sagði gesturinn: „Þó þaó sé
annað bróöir Williams, ég keypti skó í vikunni og
mér fellur ekki viö þá. Ekki vænti ég þess aö þú
hefðir einhver not fyrir þá?“
Afi Ijómaði allur og svaraöi: „Jú, jú svo
sannarlega!“
„Hvernig veistu að þeir passa þér?“ spurði