Barnablaðið - 01.12.1980, Blaðsíða 22

22
Hjálpin, sem Tore fékk
Tore Vigstad leit upp á lækninn, sem stóö viö
rúmiö hans. ,,Ég verö líklega ekki heilbrigður
aftur?" spuröi hann.
Dr. Homme snéri sér vonlítill til frú Vigstad,
sem sat viö rúmiö.
Hún horföi sorgmædd á lækninn. ,,Vió getum
ekki duliö þetta fyrir Tore. Hann er 11 ára og vill
vita sannleikann.'1
Hún snéri sér aö Tore. „Sjúkdómurinn er
ólæknandi, Tore,“ sagöi hún. Ég hefi vitað þaö
fyrir löngu, en ekki getað sagt þér þaö.
Tore minntist kvöldsins er hann heyrói for-
eldra sína vera aó hvíslast á þegar þau héldu aö
hann svæfi. ,,Hæsta lagi sex vikur,“ heyröi hann
þau segja.
Hann leit í kring um sig í herberginu. Fótbolt-
inn og búningurinn lágu á hillunni. Hann mundi
ekki vera meö þegar þeir byrjuöu aö æfa eftir
nokkrar vikur. Skólabókunum hans var snyrti-
lega raðað á skrifboróiö viö hliöina á klarinett—
kassanum.
Hann mundi aldrei læra framar og aldrei æfa
sig.
Stór tár runnu niður kinnar hans.
Læknirinn gekk út úr herberginu. Mamma
hans kyssti hann og fór á eftir lækninum.
Tore varö bitur. Hann þurrkaði tárin burt. ,,Ég
get ekki dáið“, tautaöi hann. „Ég er of ungur."
Hann hugsaði um gömlu frú Svensen, sem var
stíf af gigt og þrautum. „Hún ætti aö fá aö deyja,“
sagöi hann hálf hátt. „Hún er gömul og vill fá aö
deyja. Þaö hefur hún sagt svo oft.“
Hann féll til baka á koddann og andvarpaði.
En ég mun deyja á undan henni. Þetta vissi ég
áöur en þau sögöu mér þaó.
Mamma hans opnaði dyrnar. „Þaö eru hér
nokkrir félagar þínir, sem vilja heimsækja þig“,
sagói hún gætilega.
„Félagar" hugsaöi Tore, og reyndi aö láta
sem hann svæfi. „Hvaö geta þeir gert nú? Geta
þeir gert mig frískan?“ Hann lá meö lokuð augun.
Því miöur, heyrói hann mömmu sína segja, ég
held aö hann sofi.
Hann óskaði aö hann gæti sofið og aldrei
vaknaó meir. Hann hataói aó tala viö félaga sína.
Hann hataði meöaumkun þá sem þeir sýndu
honum. Hvaö hjálpaöi meðaumkun. Gat þaö
gert hann frískan. Hann hugsaöi um mömmu
sína, sem var oft meö tárvot augu, honum fannst
þaö væri betra ef hún væri ekki alveg svona
sorgmædd.
Nokkrum dögum seinna kom mamma hans
meö fulla körfu af bréfum og kortum. Tore horfði
á þetta stórum augum.
„Sjáóu póstinn, sem þú hefur fengiö í dag,
Tore. Þetta hlýtur aö vera frá fólki sem hefur
lesið þaö sem Rossland skrifar um þig í dag-
blaöiö."
Tore fór niður í körfuna. Hann var glaður yfir
kortunum. Þau voru mörg falleg og skemmtileg.