Barnablaðið - 01.12.1980, Blaðsíða 28

28
Hjálp á
neybarstimd
Litla húsið við skógarjaóarinn leit mjög illa út,
þar sem það stóð meö litla glugga og gamla,
mosaklædda stráþakið. Fátæklegra hús fannst
ekki þar um kring. Ekkjan María Sörensen og
dóttir hennar Vita voru án efa fátækustu mann-
eskjur þar í sveit. Það var erfiö barátta fyrir
móðirina aó sjá fyrir þeim, og erfitt var það búið
að vera í þau þrjú ár, sem liðin voru frá því að
maðurinn hennar lést af slysförum. Þrátt fyrir
þessa erfiðleika fannst ekkjunni að aldrei hefði
hún staöið í erfióari kringumstæöum en nú, er
hún sat við sjúkrabeð dóttur sinnar. Vita litla var
mikið veik. í nokkrar vikur var hún búin að liggja
og virtist sem kraftarnir minnkuðu. Sérstaklega
var þetta kvöld, mikill hiti og það eina, sem hún
nærðist á var mjólk. Ó, hvað það tók móðurina
sárt, þegar hún gaf henni að drekka síðasta
mjólkursopann. Víta drakk meó miklum ákafa og
bað um meira. Þá spennti móðir hennar greipar
og bað Jesú aö hjálpa sér. Sjálf átti hún enga
peninga, og hún vissi að maðurinn sem hún
keypti mjólkina hjá, mundi ekki láta hana fá
meira, ekki fyrr en að hún hefði borgaó honum
skuldina. En nú ætlaói hún að leita hjálpar hjá
nágrannakonu sinni frú Thomson. Þegar barnið
var sofnað fór hún í kápuna til að tala við ná-
grannakonuna.
,,Kæra frú Thomson, viltu ekki vera svo góð að
lána mér svolítið af mjólk? Þar sem ég mun
sauma fyrir þig í næstu viku, þá getur þú dregið
peningana frá, Vita litla er svo veik núna, það
eina sem hún nærist á er rnjólk."
Frú Thomson var hjartagóð kona. Hún leit
með meðaumkun á gest sinn og sagði: Ef ég
gæti, mundi ég láta þig fá peninga, en því mióur
hefi ég enga, ekki fyrr en á morgun að maðurinn
minn kemur heim. Ef mig hefði grunað að þú
værir í þessum vandræöum hefðum vió látiö
vera að drekka mjólk með kvöldmatnum. Frú
Thomson tók þetta nærri sér, að geta ekki
hjálpað nágrannakonu sinni, og verr leið henni
þegar hún sá stór tár renna niður vanga hennar.
María var fljót að átta sig og þurrkaði í skyndi
tárin af augum sér, sagði svo: „Fyrirgefðu mér,
en ég er svo hrygg barnsins vegna. Hvað sem
öðru líður ætti ekki að gráta eða syrgja en snúa
augum mínum til okkar trúfasta Frelsara. Hann
mun örugglega hjálpa, því Hann, sem fæðir
fugla himinsins og klæðir liljur vallarins, sér, í
hvaða mikilli neyð ég er.“
Um leið og María sagði þessi orð, kom dreng-
ur út úr herþerginu, þetta var sonurinn í húsinu.
Hann hét Kaj og var mjög hjálpsamur. Hann
hafði legið í rúminu, því hann var háttaður, og
hlustað á það sem þær töluðu um. Hann hafði
mikla löngun til að þjóna Jesú þess vegna tók
hann ákvörðun, hann vildi hjálþa. Hann fór á
fætur og kom til mömmu sinnar og Maríu og
sagði: „María, ég haföi hugsaö mér aó fara í
skólaferðalag á morgun og hefi þess vegna
safnað mér peningum til ferðarinnar, en þegar
ég hugsa um litlu dóttur þína, vil ég að hún fái
peningana. Hér eru þeir.“ Hann rétti henni þá. J
Buddan var úttroðin, því þetta voru aðeins smá-
peningar.
Guð blessi þig, vinur minn, en þessa fórn get
ég ekki þegið af þér.
Þú skalt taka við þeim, því aó þetri notum
koma þeir ekki, sagði Kaj glaðlega.
Nú heyrðu þau að bankað var að dyrum, og
t