Barnablaðið - 01.12.1980, Blaðsíða 42

42
ininn. Pabbi nær í stjaka og festir kerti í honum.
Nú er ekki lengur dimmt inni. Þegar þau öll eru
sest viö borðið, fer pabbi með versið: „Drottinn,
vér þökkum þér, því að þú ert góöur, því að
miskunn þín varir að eilífu."
Gréta upþgötvar sér til mikillar gleói mjólkur-
könnu á borðinu, sem er eins og kisa í laginu, og
aðeins notuö við hátíðleg tækifæri. Pabbi lítur
með áhyggjusvip til mömmu. „Þrumuveður í
aðsigi. Við skulum fara strax að sofa og fara á
fætur þegar óveðrið dynur yfir.“
Börnin eru látin sofa í fötunum. Það kólnaði
snögglega eftir hita dagsins. I nótt ætlar þabbi
að vekja þau. Þaö gæti slegió að þeim í nótt. Þá
ergott fyrir þau að vera alklædd. Þau gætu hvort
sem er ekki fundið fötin sín í myrkrinu.
Mamma fær ævinlega höfuðverk, þegar veður
er mollulegt. Þaö bregst ekki. Þá mega allir bú-
ast viö þrumum og eldingum seinni hluta dags.
Pabbi fer margar ferðir út aó brunninum með
vatnsfötu. Hann er vanur aö gera þessa
neyóarráðstöfun. Hver getur sagt fyrir um það,
hvort eldingu slær nióur í hús þeirra?
Nú er hann búinn aö fylla öll ílát inni og úti, þar
að auki er hann búinn aö dæla vatni í stórt ker-
ald. „Jæja, þá ættum við að geta slökkt eldinn,
ef til þess kæmi.“ „Minnstu ekki á það pabbi,“
segir mamma lágt. Þau þvo upp leirdiskana í
sameiningu og slökkva síðan á olíulampanum.
í fjarska heyrast þrumur og eldingar sjást.
Vindurinn þýtur í trjákrónunum kringum bæinn.
Starrinn flýgur upp úr hnetutrénu, auðsjáanlega
órólegur.
Þrumurnar berast nær. Pabbi og mamma
vekja börnin. Húsþakið er úr stráum, og það
kann að verða of seint, aó ætla að bjarga lífi
sínu, þegar eldingu hefur slegiö niður í þakið,
því er allur varinn góður.
Öll standa þau og hlusta meó öndina í háls-
inum. Skyndilega verður stofan skínandi björt,
eins og um hábjartan dag. Svo drynja þrumur
rétt á eftir. Skógurinn skelfur, já allt húsió nötrar.
Gréta heldur fast utan um mömmu.
Mamma fer að raula lagstúf: „Enginn þarf að
óttast síður, en Guðs barna skarinn fríður."
Kalli má ekki láta á neinu bera. Hann verður aó
sýna karlmennsku eins og frændi. Öll dýrin í
skóginum halda kyrru fyrir. Einnig þau eru
kvíöafull. Smátt og smátt færist þrumuveðrið
nær. Það eru ennþá eldingar, en tíminn lengist
þar til þruman drynur. Loks segir pabbi hug-
hreystandi: „Nú getum viö andað rólega, þetta
er liðið hjá.“ Mömmu léttir. Höfuðverkurinn er að
hverfa, loftiö er aftur oröiö ferskt. „Einu sinni
máttum viö vaka í þrjá tíma. Hávaðinn ætlaði
alveg aö æra okkur."
Mamma og pabbi þakka Guöi fyrir vernd sína
þessa nótt, og nú sofna þau öll, meðan rigningin
vætir þurran jaróveginn.
5. í skóginum.
Það rennur ugp yndislegur dagur. Gréta
hleypur berfætt út, til að kyssa rauóu draumsól-
eyjarnar í hlaövarpanum og strjúka baldurs-
bránum hlýtt um kollinn. Mamma er leið, því
pabbi á aó fara aftur í kvöld. Fríió er á enda.
Pabbi er snillingur í aö gera hverja stund aó
hátíð, og einnig nú finnur hann upp á því, aö
dvelja allan þennan dag í skóginum. Hann tekur
til nesti í körfu og eftir dálitla stund, þræóa þau
holótta veginn, sem liggur inn í skóginn. Trén
eru svo gríðarlega há. Þau eru öll meó andlit,
sum eins og gamlar konur, önnur með sítt al-
skegg og enn önnur eins og lítil nýfædd börn.
Trén þurfa að vaxa, alveg eins og við, til aö geta
orðið svona feiknahá. Sum eru búin að lifa í
heilan mannsaldur, önnur í margar aldir.
Trén, sem eru enn ekki komin til ára sinna, eru
í skóla. En svo nefnist þetta svæöi, þessi afgirti
friðaði reitur. Líklega er skógarvörðurinn kenn-
ari þeirra.
Pabbi þekkir nöfnin á öllum trjám, og hann veit
líka hvaða fuglar búa í greinum þeirra. Allt í einu
koma þau auga á mauraþúfu.
Þetta er stórbýli, þarna liggja mörg göng, og
allt iðar af lífi og athafnasemi, „maurarnir mega
ekki bíta okkur" vælir Gréta. Kalli athugar þetta
litla iöna þjóðfélag nánar. Hann virðist vera efni í
vísindamann, þar sem hann beygir sig niður til
aö sjá þessi litlu dýr betur. Við getum margt af
þeim lært,“ segir pabbi. Þau lifa saman í friði.
„Ef við mennirnir getum ekki lært að lifa í friöi,
veröum við allir aö deyja."
Mamma tyllir sér á trjástofn og tekur upp
prjónana sína. Þá skilur hún aldrei við sig. Gréta
á fallega tuskubrúðu meö fléttur úr gulu perlu-
garni og nú býr hún um hana í mosanum, hún
lætur hana drekka úr blómabikar og hefur
njólafræ fyrir kakó.
Kalli og pabbi halda lengra inn í skóginn.
Frændi er orðinn trúnaðarvinur Kalla. Hann