Barnablaðið - 01.12.1980, Blaðsíða 46

46
Myrkrib og birtan
Skurölæknirinn mikli lofaöi engu.
,,Þú skilur það“, sagöi hann viö Tona, ,,að
líkurnar fyrir bata eru jafnar hinum sem eru á
móti bata. Ég skal sjá um, aö allt sem hægt er aö
gera sé gertfyrir þig, og sjálfur skal ég skera upp
augun þín, en ég get ekki gefió ákveðið loforö,
— þú getur séö talsvert vel, lítió eöa ekkert. Þú
verður aö vera við öllu þúinn“.
Aðgerðin haföi alls ekki veriö svo slæm. Allir
voru góðir viö Tona. Þeir geröu sér Ijóst, aö
sjúklingurinn var drengur sem aldrei haföi getaö
séö og reyndu aö ímynda sér, hvaó honum
mundi finnast um aö sjá staöi og hluti sem hann
haföi aðeins getað lyktað af eöa þreifaö á.
,,Nú sendi ég þig heirn", sagöi læknirinn eftir
aógerðina, ,,og þú mátt ekki taka þindið frá
augunum uns ég segi þér aö gera það“.
Loksins rann dagurinn upp, þegar síðasta
bindið var tekiö frá augum hans.
,,Mamma“, sagöi hann. ,,Þú munt skilja hvaö
þetta er mikið fyrir mig. Má ég vera aleinn í her-
berginu mínu og taka síðasta bindiö sjálfur
burt?“ Móöir hans skildi hann og lét hann vera
einan. I svefnherberginu litla tók hann bindið frá
meö skjálfandi höndum.
,,Mamma!“ hrópaöi hann, ,,ég get séö, ég get
séð!“
Hún flýtti sér inn í herbergi hans. í sameiningu
athuguöu þau grænku grassins, bláma himins-
ins, gullnu sandana og litlu bátana sem vögguðu
sér á öldum flóans sem húsiö stóö hjá. Er kvölda
tók, skildi móöir hans hann einan eftir og fór inn
í eldhúsið. Hún var aö búa til sultu. En Toni fór
aó verða hræddur, því aö það sem var langt í
burtu og síðan fjaran, sem var nálæg allt fór aö
veröa óskýrt og vont aö sjá þaö. Bátarnir á fló-
anum hurfu og kofi strandvarðarins. Loks varö
allt eins dimmt og þaö haföi verið.
„Mamma!" hrópaöi hann og þreifaði eftir dyr-
unum. ,,Mamma!“ En áreynsla dagsins var orðin
honum um megn. Þaö leið yfir hann og hann datt
á gólfið. Þegar hann raknaði viö úr yfirliöinu, var
allt eins dimmt og áöur. En Ijósker sýndi
áhyggjufullt andlit móöur hans. Hann gat séö
móöur sína, meöan hún óróleg skýröi þaö fyrir
honum aö svona myrkur kæmi á hverju kvöldi.
En nú var sá mismunur, aö hann gat séó þaö, því
að augu hans höföu verió opnuó. En þaö mundi
alltaf koma morgunn aftur, þó aö myrkur kæmi á
hverju kvöldi.
Þegar Drottinn Jesús er búinn aö sýna okkur,
aö viö þurfum á honum aö halda og dásamlega
hjálpræðinu hans, þá hefir hann opnað augu
okkar, svo aö vió erum orðin sjáandi. Þaö munu
samt koma tímar, þegar okkur finnst allt vera
dimmt og viö ekki geta séö, hvaöa leið viö eigum
aö halda í lífinu. En þetta er allt í lagi. Hann er
alltaf hjá okkur og þaö mun aftur koma morg-
unn.
Jesús sagöi: ,,Ég er Ijós heimsins. Hver sem
fylgir mér, mun ekki ganga í myrkrinu, heldur
hafa Ijós lífsins". Það getur fariö svo, aö þú
bregðist honum stundum. Þá mun þér sýnast allt
dimmt af skýjum. Skýin munu líða frá, og Ijósið
mun skína aftur, því aö Jesús þregst okkur
aldrei. Viö getum brugðist honum, en JESÚS
BREGST ALDREI.
— Frekjulegi hvolpurinn.
frh. af bls. 31
hann djúpt. Hann þráði aö lesa Biþlíuna upp á
eigin spýtur til aö styrkja hina kristnu trú sína, er
hann haföi höndlað í samskiptum sínum viö
gömlu konuna á liðnum mánuöum.
Drengurinn er nú fulltíða maður og prestur
eigin safnaöar. Hann miölar þeim sem aldrei
hafa heyrt um Krist, Oröi Guös. En hann hefur
aldrei gleymt því aó trú hans festi rætur, hjá
fábrotinni blindri konu er þrýsti Biþlíunni aö sér
hjá moldarvegi í skugga Kilimanjarofjalls.
— Pentecostal Evangel.
Sagan um Biblíu
gömlu kommnar —
f