19. júní - 19.06.1969, Blaðsíða 12

Nýja sófasettið er hræðilegra en öll hin. Og ístr-
an á honum er alltaf að stækka.
— Á ég að rétta þér töblurnar þínar og vatns-
glas?
— Nei.
— Á ég að þvo kartöflurnar?
— Eftir tíu mínútur.
Andardrátturinn. Tvöhundruð pund af kjöti.
Hljómlaus heili búinn til úr sviknum tíeyringum.
Hann gat ekki að þvi gert.
Hún hélt áfram að tala við köngurlóna.
Og manstu, þá vorum við í París. Ég hef oft
sagt þér frá því. Á litlu kránni í Latínuhverfinu.
Hann dansaði. Kynblendingurinn með dökku aug-
un og löngu grönnu hendurnar. Hann dansaði ekki.
Hann var sjálfur dansinn, holdi klæddur.
Hann dansaði fyrir mig eina. Hinir horfðu á,
líka bankamaðurinn. Og kynblendingurinn tók úr
sér kvika, lifandi sálina og gaf mér. Ég launaði hon-
um engu. Svaf hjá bankamanni. 1 París. Von þú
hlæir.
Að sofa hjá bankamanni í París, ég furða mig
enn. —
Hann stóð upp, gekk fram í eldhúsið og þvoði
kartöflurnar, lét þær í pott, kveikti á eldavélinni.
Hún lagði kapalinn. Rauðar klæmar snertu
borðplötuna með málmkenndum hljómi.
— Vantar þig ekki ný spil?
— Ég segi þér til, þegar mig vantar þau.
Hún lyfti hendinni,og svört augun nístu hann.
— Það — það er langt síðan Sigga hefur litið
inn með litla snáðann. Rödd hans var lágvær og
fáguð.
— Til hvers ætti hún að koma? Hún hefur
manninn, krakkann, sófasettið og bílinn. Sjón-
varpið og vinkonurnar.
— Ég — mér finnst hann líkjast mér, sá litli,
er það kannski ímyndun?
Þessi bænarhreimur. Þessi andardráttur.
— Hann er lifandi eftirmyndin þín, minna
má sjá.
Hún sneri stólnum aftur í áttina til köngur-
lóarinnar.
— Ég hef sagt þér frá því. Þá var ég með Siggu
i maganum. Hvað mér var flökurt. Húsamálarinn
með gula hárið var þá að vinna hjá okkur í fyrsta
húsinu, sem við áttum. Við drukkum alltaf saman
síðdegiskaffið. En hvað hún er alþýðleg, frúin
bankamannsins, sagði fólkið. Já, ég var alþýðleg,
því ekki það?
Hárið á honum var bylgjað yfir enninu, og hann
hló með augunum. Vinnufötin hans voru öll í
málningarslettum.
Sigga spriklaði innan í mér. Frek. Dóttir banka-
mannsins. Flvað mig langaði að dansa.
Æskan og þjáningin stíga jarðardansinn.
Um haustið var hann búinn að mála húsið. Fyrr
en mig varði og farinn að vinna í öðru húsi.
Sigga kom, bleyjurnar, marðar gulrætur, epla-
mauk. Jafnvel brjóstin á mér.
— Æ, hættu nú, sagði maðurinn. Röddin án
hljóms.
— Á ég að opna kjötdós? Röddin nærri horfin.
— Nei, ég ætla að steykja nautakjöt. Steikt að
utan, blóðugt að innan. Mikið af lauk.
— Já. Röddin slokknuð.
Myndhöggvarinn. Ég hef sagt þér frá honum.
Harðir hnvklaðir vöðvar. Styrkleiki. Það var í Eng-
landi. Ég horfði á hann, stundum saman horfði
ég á hann. Hann vissi, að ég horfði á hann.
Þá voru aðrir menn á viðskiptafundum. Við-
skiptamenn. Reyndu að sjá þá fyrir þér. Feitir-
þunglamalegir, með hausana fulla af sviknum ti-
eyringum. Þeir geta ekki að því gert.
Plann sagði: tatarakona. Hvað ætli hann hafi
meint með því? Ég hló og fór að dansa gamlan
tataradans. En ég neitaði að kyssa hann.
Hvers vegna var ég svona heimsk öll þessi ár
meðan ég var ung?
Nú sit ég hér og iðrast þess, sem ég ekki gerði,
og hins, sem ég gerði.
— Á ég að hjálpa þér að steikja kjötið?
Sár titringur fór um ósýnilegan fiðlustreng ein-
hvers staðar bak við sófann.
— Nei, hringdu lil Siggu. Segðu, að ég sé ekki
vel frísk. Láttu hana bjóða þér í mat.
— Finnst þér það betra?
— Auðvitað.
— En kartöflurnar?
— Kastaðu þeim út fyrir kirkjugarðsvegginn.
Hann sagði ekkert, en andardrátturinn, þessi
óviðfelldni andardráttur fyllti stofuna.
Þegar hann var farinn,, fór hún fram í eldhús
og fékk sér te og kexkökur. Visinn líkaminn skrölti
innan í kjólnum, gráar hártætlurnar héngu niður
með innföllnum vöngunum, og digrir steinhring-
arnir hringluðu á fingrum með eldrauðum klóm.
Hún hélt áfram að leggja kapalinn, með snögg-
um ákveðnum hreyfingum.
Og köngurlóin dottaði í netinu.
10
19. JÚNÍ