19. júní - 19.06.1971, Qupperneq 18

þjóðfélaginu, hljóta að hafa
áhrif á stúlkur, sem enn eru á
æskuskeiði, og brýnt fyrir þeim
nauðsyn þess að velja sér ákveð-
ið lífsstarf eftir áhuga og getu
hverrar og einnar.
Eitt af mörgu, sem hreyfing-
in hefur vakið athygli á, er hve
mörgum stúlkum, sem verið
hafa fjárhagslega sjálfstæðar,
veitist erfitt að þiggja allt úr
hendi maka sinna, og glata þar
með ákveðnu sjálfræði. Því, sá
sem er fjárhagslega háður ein-
hverjum, er aldrei með öllu
frjáls. Þetta atriði virðist mörg-
um, jafnvel frjálslyndustu karl-
mönnum, erfitt að skilja.
Flestum er nú orðinn ljós
skortur sá, sem hér er á leik-
skólum og dagheimilum, og að
þessi skortur torveldar mæðr-
um að vinna utan heimilis.
Einnig tel ég, að augu karla
og kvenna hafi opnazt fyrir því,
hve erfið sé staða þeirra kvenna,
sem bundnar eru heima yfir
(mörgum) börnum á skólaaldri.
Þær eru allt í senn, ræstingar-
konur, þvottakonur, matseljur,
þjónustur, friðstiilendur, kenn-
arar og sálusorgarar barna
sinna. Auk þess sem þær eiga
að vita, hvar allir hlutir allra
á heimilinu eru. Þótt þær séu
allan daginn að, sér lítinn stað
verka þeirra að kvöldi. — Þjóð-
félagið metur störf þeirra að
engu. Falli þær frá, liggja þær
óbættar hjá garði.
Mér finnst sem skilningur sé
að vakna á því, að eðlilegra
væri, að öflun tekna skiptist á
milii maka og þá einnig, að bæði
kynin sinntu heimilisstörfum og
uppeldi barnanna. Ég hygg, að
það sé mikill akkur fyrir hvert
barn að kynnast föður sínum
strax í bernsku. Ekki bara sem
manninum, er vinnur fyrir heim-
ilinu og kemur þreyttur heim að
kvöldi, heldur fylgja honum eft-
ir við starf og njóta daglegrar
leiðsagnar hans og viðræðna.
Það hlýtur og að vera ánægju-
legt fyrir föður að fá að sýsla
við barn sitt allt frá fæðingu
þess, njóta gleðinnar, sem það
gefur og iíka taka sinn þátt í
erfiðleikunum. Á þann hátt
mynduðust traustari bönd milli
föður og barns.
Að benda á ofangreind atriði
og vekja máls á þeim, tel ég
hreyfingunni til tekna, — en
eins og oft vill verða, þegar um-
bylta á ævafornum hugmyndum
og háttum, verður baráttan oft
öfgakennd og óraunhæf.
Ég álít það forréttindi, sem
skaparinn hefur veitt oss kon-
um, að fæða börnin, hafa þau
á brjósti og eiga síðan di’júgan
þátt í uppeldi þeirra. Þessi for-
réttindi skulum við meta að
verðleikum, varðveita og njóta
og reyna á farsælan hátt að
samræma þau félagslegri þörf
og sjálfstæðishvöt okkar. Mun
það bezt gerast með því móti,
að mæðrum verði gert kleift að
vinna hálfan — eða tvo þriðju
hluta vinnudags utan heimilis.
Ingibjörg Ýr Pálmadóttir.
Rauðsokkahreyfingin er ennþá innanríkismál
Baldur GuÖlaugsson
Konur hafa vitaskuld lengi
háð baráttu fyrir þjóðfélagslegu
jafnrétti kynjanna. „Kvenrétt-
indahreyfing" sú, sem nú er haf-
in, er hins vegar af allt öðrum
toga spunnin en fyrri hreyfing-
ar. Hún á sér að vísu það mark-
mið að tryggja á borði það jafn-
rétti, sem kynjunum hefur í
flestum greinum þegar verið
fengið í orði. En kjarna hreyf-
ingarinnar tel ég samt sem áður
vera herför að rótgrónum hugs-
unarhætti um ,,eðlislægan“ mun
kynjanna og „hlutverk konunn-
ar“, hugsunarhætti, sem haldizt
hefur næsta óbreyttur, þrátt
fyrir stóraukin formleg réttindi
konunni til handa. Konunni hef-
ur verið markaður þröngur
þjóðfélagslegur bás, á því leik-
ur enginn vafi, enda krökkt
dæma úr löggjöf, uppeldisvenj-
um og samfélagsviðhorfum, svo
sem sýnt hefur verið fram á
með óyggjandi rökum, sem
óþarft er að tíunda hér. Skráð
og óskráð viðhorf þjóðfélagsins
í heild sinni hafa til þessa lagt
megináherzlu á eitt og aðeins
eitt höfuðhlutverk konunnar,
sem sé barneignir, barnauppeldi
16
19. JÚNÍ