19. júní - 19.06.1990, Blaðsíða 15

or Svo kom vegur heim og öll önnur
þægindi. Nú svo fóru þau að tínast að
heiman eins og gengur."
Varst þú þá ein eftir?
„Ein og þó aldrei ein þessi tuttugu ár
áður en ég flutti hingað. Ég hafði alltaf
dýrin min. Lengi vel átti ég kindur og alltaf
nokkrar kýr að ógleymdum hundunum
mínum, þeir voru miklir vinir mínir, t.d. hún
Díla mín. Hún varð 17 ára gömul og dó í
fanginu á mér, hún var um margt alveg
sérstök. Nú, á sumrin var ég aldeilis ekki
ein, þá var alltaf fullt hús af börnum, bæði
mínum og barnabörnum. Líka voru hjá mér
mörg önnur börn, sum voru sumar eftir
sumar, blessaðir krakkarnir mínir. Þau hafa
sum verið afskaplega trygg við mig alla tíð.
En svo fóru þau á haustin og þá varð ég
oft svolítið aum og saknaði þeirra."
Svo flyturðu hingað í Silfurtún.
„Ég kom hingað haustið 1985. Síðan var
ég svo lánsöm að fá vinnu við hótelið
hérna. Það er ómetanlegt að hafa eitthvað
að starfa meðan maður getur það. Fólkið
sem rak hótelið varð góðir vinir mínir og
það var gott að vera hjá þeim.
- Jæja Elsa, segðu mér nú hversu
margir afkomendurnir eru orðnir!
„Elsku krakkarnir mínir eru tíu, barnaþörn-
in eru 32 og þarnabarnabörnin eru 13 -
sem sagt 55 og fjölgunar von get ég sagt
þér - meira en eitt eða tvö! Ég er svo lán-
söm að eiga yndisleg börn, tengdabörn og
barnabörn - þau eru mér öll svo kær og
mikils virði."
- Þegar ég var að kveðja Elsu var kominn
til hennar ungur drengur aðfluttur í Búð-
ardal. Hann kemur næstum daglega og fær
aðstoð með heimanámið - og ómælda
hlýju. Það er auðséð að hingað finnst hon-
um gott að koma og hefur fundið hér
óskylda ömmu.
Birna Lárusdóttir, Brunná, Dalasýslu.