Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 11

Búálfar.
I.
„Betri er belgur en barn“, sagði Jón í Koti. Hann
átli lieima í litlum bæ með fjórum burstaþiljum og
grænu þaki. Bærinn stóð á sléttum völlum í fallegum
dal undir hamrahlíð.
„Blessun vex með barni hverju“, sagði amma
gamla. Hún var móðir Jóns en alltaf kölluð anima. Hún
sat og prjónaði alla daga, þótt gömul væri. „Blessun vex
með barni hverju, svo hefir það alltaf verið í minni ætt“.
„Ætli það nú?“, sagði Jón. „Ekki hefir mér nú orðið
nein blessun að Gvendi mínum ennþá. Þegar jeg sendi
hann eftir hrossum, eltir hann fiðrildi og tinir ber, en
jeg verð að hiða og bíða, og óska oft að jeg liefði farið
sjálfur. Hann fcr út með hluti til þess að leika sér að,
og týnir þeim, og hann kemur inn með hluti og skilur
þá svo eftir á gangveginum, svo að ég dett um þá. Betri
er belgur en barn, móðir góð“.
„Þarna kemur þá Jónsi“, sagði gamla konan, „með
kinnarnar rauðar eins og epli“.
Guðmundur bróðir hans kom á eftir honum. Báðir
voru hræðurnir hraustlegir og vænlegir drengir, þótt
latir væru.
Guðmundur kastaði niður fullu fangi sínu af hrísi
og sagði: „Á ekki að fara að skammta kvöldmatinn ?“
„Nei, börn. Nú fær enginn kvöldmat, en í fyrramálið
fáum við dálítið af brauði til morgunverðar.
„Ó, við erum svo svangir“, sagði Gvendur. „Góða
amma, segðu okkur sögu, svo að við getum liætt að
hugsa um brauðbitann, sem til er“.
„Það er eins og það sé engin blessun í búinu leng-
9