Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 12

ur“, sagði amma. „Það er eins og hún hafi öll horfið
með blessuðum búálfinum okkar“.
II.
„Hvernig var liann, amma?“
„Það er sagt, að hann hafi verið eins og dálítill mað-
ur, góði minn“.
„Hvað gerði hann?“
„Hann kom inn áður en nokkur kom á fætur, sóp-
aði gólfið, kveikti upp eldinn, lagfærði allt, smátt og stórt
úti og inni, og bar svo morgunverð á borð. Enginn mað-
ur sá hann, því að hann var alltaf liorfinn áður en nokkur
reif af sér rekkvoðina. En það lieyrðist stundum til
hans, þegar hann var að hlæja og leika sér, hingað og
þangað um bæinn“.
„Fékk hann elcki kaup fyrir vinnuna, amma?“
„Nei, vinur minn. Hann gerði þetta bara af greið-
vikni. Það var sett mjólk í skál fyrir hann á kvöldin,
það var allt og sumt. Honum þótti nún góð. Oft reytti
hann arfa úr garðinum, og stundum sneri hann flekkj-
unum á túninu“.
„Ó, amma, hvernig stóð á, að hann skyldi fara?“
„Stúlkurnar komu auga á hann eina nóttina. Þeim
sýndist fötin hans svo bætt, að þær skildu eftir ný föt
handa honum lijá skálinni lians. En þegar húálfurinn sá
nýju fötin, fór hann í þau og dansaði um allt gólfið.
Svo dansaði hann fram öll göng, og út, og kom aldrei
aftur“.
„En, góða amma, hvernig stóð á að liann gerði
þetta, þótti lionum ekki vænt um að fá nýju fötin?“
„Það má kötturinn vita, liróið mitt. Ekki veit ég það“.
10