Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 26

skyldi ekki fæla veiðina burt. Selir eru ekki eins og fisk-
ar, sem alltaf geta lifað í sjónum. Þeir þurfa að koma upp
við og við til þess að anda, alveg eins og við, þegar við
syndum í kafi. Á sumrin, þegar sjórinn er auður, er
happatími fyrir selina. Þá geta þeir stungið sér eftir fiski
eða klifrað upp á ströndina, til þess að sofa í sólskininu
og notið allra lielztu gæða lífsins fyrirhafnarlaust. En
þegar svo Frosti gamli kemur og fer að húa til liið skín-
andi þak yfir leikvöll þeirra, þá verða vesalings selirnir a5
leggja fram alla krafta sína. Þeir verða að anda, og til
þess verða þeir að halda auðum götum, til þess að anda
upp um. I fyrstu er það auðvelt. Þeir lj'fta sér aðeins upp
um hinn þunna is og brjóta gat á liann með höfðinu. En
Frosti heldur áfram vinnu sinni. ísinn verður þykkr' og
þykkri, og brátt verður hann of sterkur til þess að lægt
sé að hrjóta hann, og þá verður selurinn, i stað þefs að
hrjótast í gegn á einu auknabliki, að naga svo timum
skiftir, til þess að lialda hinni dýrmætu holu opinn-. Eft-
ir því sem ísinn þykknar verður hann að naga fljc'tar og
ákafar. Stundum verður ísinn um miðjan veturirn 6—7
feta þykkur, og enn verður selurinn að halda átram að
naga, naga og naga. Þó að þessar liolur séu aðeim á stærð
við krónupening við yfirborðið, þá verða þær að vera
nógu víðar niðri, til þess að selurinn geti konið öllum
skrokknum upp í þær og stungið nösunum u.Jp á yfir-
horðið. Augnahlikið, þegar selurinn stingur nösunum
upp að yfirborðinu til að anda, er eina tækfærið fj'rir
veiðimanninn, til þess að skutla hann, svo að iann verður
að vera vel á verði. Þegar Sippsuk hafði st'kkið snuðr-
andi í kring, og byrjaði að krafsa á vissum stið, þá merkti
Kak staðinn, og batt hundinn.
Þegar hann liafði fundið lioluna, bjósthann um eins
24