Sólskin - 01.07.1931, Blaðsíða 31

ur hann er og skynugur. Hinir innfæddu menn beita hann
þeim brögðum að veiða hann á færi eins og sjómenn
þorsk. Binda þeir enda á mjóu snæri um kindarfót, en
halda sjálfir í hinn endann. Storkurinn gleypir fótinn, og
dregur maður hann þá að sér áður en hann nær að æla
fætinum.
Æfintýr.
Endur fyrir löngu hittust þau Sannleikur og Lýgi
á förnum vegi í sólskinsblíðu og hita að sumarlagi.
Þau voru bæði þreytt og göngumóð, og kom þeim sam-
an um að baða sig í tjörn nokkurri þar nálægt.
Sannleikurinn liafði engar sveiflur á því. Hann
fleygði af sér fötunum og henti sér út í tjörnina, en
Lýginni dvaldist á landi. Furðaði Sannleikann mjög á
seinlætinu og tók að gefa Lýginni gætur. Sá hann þá,
að Lýgin var í óða önn að klæða sig — ekki í sín eig-
in föt, heldur í föt Sannleikans. Brá hann þegar við
og buslaði til lands. Vildi hann handsama Lýgina og
ná fötum sínum af henni. En — því miður slapp Lýgin.
Nú voru tveir kostir fyrir hendi: Annar sá, að klæð-
ast leppum Lýginnar; hinn að halda ferðinni áfram
allsnakinn. Og þann síðari tók hann. Síðan þá hefir
Sannleikurinn gengið alls nakinn eða ber um á meðal
manna, og margir hneykslast á þeirri óhæversku, sem
eðlilegt er, þvi að mikið hafa fötin að segja.
En Lýgin er líka á ferðum í mannheimum í fötum
Sannleikans, og er víða vel fagnað, þótt Sannleikanum
sé úthýst. En viðsjáli gestur er Lýgin — og ekki sízt
vegna þess, að hún lijúpar sig oftast kápu Sannleikans.
En kápan slitnar fyr eða siðar, og þá kemst alt upp.
29